ندای لرستان - دنیای اقتصاد /متن پیش رو در دنیای اقتصاد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
تبریک به زُهران ممدانی که پس از برگزاری کارزاری چشم‌گیر و موثر، به عنوان شهردار نیویورک برگزیده شد. او که در آغاز نامی نسبتا ناشناخته بود، با هدایت کارزاری پرنشاط و مبتنی بر شبکه‌های اجتماعی توانست توجه افکار عمومی را به بحران طاقت‌فرسای هزینه‌های زندگی در شهر جلب کند.
«هیات تحریریه نیویورک تایمز» در یادداشتی در همین رابطه نوشت، پس از پیروزی در انتخابات مقدماتی حزب دموکرات در ماه ژوئن، ممدانی با منتقدان خود گفت‌وگو کرد و رویکردی عمل‌گرایانه از خود نشان داد. از آغاز تا پایان، او توانست بر ساختار فرسوده سیاست شهری نیویورک غلبه کند و در برابر فن‌سالارانی باتجربه‌تر - از جمله شهردار وقت و یکی از فرمانداران پیشین - به پیروزی برسد.با این حال، روز سه‌شنبه (13 آبان)، ممدانی با اختلافی قابل‌توجه پیروز انتخابات شد. «هیات تحریریه» ما در مرحله مقدماتی از کارزار او حمایت نکرد، زیرا نسبت به رویکردهای سیاستی و کم‌تجربگی‌اش نگرانی داشتیم. با این حال، اکنون آرزو داریم در مسوولیت جدید خود موفق باشد. نیویورک - پویا‌ترین شهر جهان، اما شهری که بسیاری از ساکنانش احساس می‌کنند از دستیابی به زندگی مطلوب بازمانده‌اند - به موفقیت او نیاز دارد.اهمیت مسیر آینده شهر زمانی دوچندان می‌شود که رئیس‌جمهور ترامپ با نادیده‌گرفتن قانون در تلاش برای تثبیت قدرت خویش است و در عین حال، بزرگ‌ترین شهرهای کشور را به نادرستی «از کنترل خارج» می‌خواند. او از هم‌اکنون، ممدانی را به‌عنوان یکی از رقبای سیاسی خود در نظر گرفته است.
برای آن‌که ممدانی بتواند عملکردی موثر از خود نشان دهد، باید از تجربه‌ی اخیر رهبران کلان‌شهرهای آمریکا درس بگیرد؛ رهبرانی که وعده‌ی تغییرات مترقی داده بودند اما عمدتا ناکام ماندند: از شیکاگو و سان‌فرانسیسکو گرفته تا سیاتل، پورتلند و حتی خود نیویورک در دوران «بیل دِ بلاسیو». این رهبران در مهار نابسامانی‌های شهری کوتاهی کردند و نتوانستند در حوزه‌هایی چون قابلیت پرداخت مسکن یا آموزش عمومی پیشرفت چشم‌گیری را رقم بزنند.«دِ بلاسیو» تنها یک موفقیت بزرگ داشت که ممدانی به‌درستی آن را الهام‌بخش می‌داند: پیش‌دبستانی همگانی، برنامه‌ای که به صدها هزار کودک کمک کرده است.
با این حال، کارنامه کلی او چنان با نارضایتی عمومی همراه بود که پس از پایان‌دوره شهرداری، نتوانست حتی نامزدی حزب دموکرات برای یک کرسی کنگره در بروکلین را به دست آورد.ممدانی که با مجموعه‌ای از وعده‌های گسترده به میدان آمده بود، می‌تواند میراثی مثبت‌تر بر جای گذارد اگر تمرکز خود را بر دستاوردهای ملموس و اجرایی بگذارد. او باید از شهردارانی - چه میانه‌رو و چه مترقی - همچون «موریل باوزر» در واشنگتن، «مایک داگن» در دیترویت و «میشل وو» در بوستون، که در حل مشکلات مشخص شهری موفق بوده‌اند، الگو بگیرد.
ممدانی نمی‌تواند نابرابری اقتصادی، محرک اصلی کارزار انتخاباتی‌اش، را به‌کلی از میان ببرد؛ اما می‌تواند گام‌هایی واقعی در جهت کاهش آن بردارد: ساخت مسکن بیشتر، گسترش دسترسی به مراقبت از کودکان و مدارس با کیفیت، و بهبود سرعت اتوبوس‌ها و مترو. اگر در این مسیر موفق شود، الگویی تازه از حکمرانی دموکراتیک شهری ارائه خواهد داد آن هم در زمانی که بسیاری از آمریکایی‌ها نسبت به این حزب تردید دارند و از ایالت‌های دموکرات‌نشین به ایالت‌های جمهوری‌خواه مهاجرت کرده‌اند.در تاریخ آمریکا، نیروهای ترقی‌خواه همواره سابقه‌ای درخشان در استفاده از ظرفیت دولت برای کاهش نابرابری و ارتقای کیفیت زندگی مردم داشته‌اند. اکنون، زهران ممدانی این فرصت را دارد که فصل تازه‌ای از آن تاریخ را رقم بزند.
بازار ![]()