ندای لرستان - هم میهن /متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
ترامپ اعلام کرد: «این نه‌تنها پایان جنگ است، بلکه پایان عصر ترور و مرگ و آغاز عصر ایمان و امید است.»
آلوف بن| اسرائیلی‌ها در 13 اکتبر به صفحه‌های تلویزیون خود خیره شده بودند. آتش‌بس در غزه تازه به اجرا درآمده بود، 20 گروگان اسرائیلی از اسارت حماس بازگشته بودند و دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا - که مبتکر توافق صلح بود - در کنست سخنرانی می‌کرد.
ترامپ اعلام کرد: «این نه‌تنها پایان جنگ است، بلکه پایان عصر ترور و مرگ و آغاز عصر ایمان و امید است.» بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، در میان حضار نشسته بود. رئیس‌جمهور آمریکا از او تشکر کرد و گفت: «می‌خواهم از مردی با شجاعت و میهن‌پرستی استثنایی قدردانی کنم.» او از نخست‌وزیر خواست که برخیزد. نتانیاهو برخاست، سپس سر تکان داد و لبخند زد.
وقتی حماس در 7 اکتبر 2023 بزرگترین حمله تاریخ اسرائیل را انجام داد کمتر تحلیلگری انتظار داشت که نتانیاهو دو سال بعد همچنان در قدرت باشد، چه برسد به اینکه مورد تحسین رئیس‌جمهور آمریکا قرار بگیرد. گلدا مایر، آخرین نخست‌وزیری که پس از یک حمله غافلگیرانه بر اسرائیل حکومت کرد، اندکی پس از جنگ استعفا داد.
اما نتانیاهو هرگونه مسئولیتش در قبال این حمله را انکار کرد و از تسلیم شدن خودداری کرد. در عوض، او ناتوانی در پیش‌بینی و دفع حمله حماس را مستقیماً به گردن ارتش و سرویس‌های اطلاعاتی انداخت. او مانع از تحقیقات شد و برای حفظ کابینه‌اش، با وجود افزایش خستگی داخلی و فشارهای بین‌المللی، درگیری را طولانی کرد.
درحالی‌که ترامپ، که نتانیاهو را مجبور به توقف جنگ کرده بود، پشت تریبون کنست از او تمجید می‌کرد، نخست‌وزیر مشغول برنامه‌ریزی برای مبارزه بعدی خود بود: انتخابات آینده اسرائیل. قرار است اسرائیلی‌ها در اکتبر 2026 به پای صندوق‌های رأی بروند و این رقابت می‌تواند در اوایل ژوئن اتفاق بیفتد. نتانیاهو قول داده است که دوباره در انتخابات شرکت کند و پیروز شود.
برای انجام این کار، او تلاش می‌کند جنگ را به عنوان یک پیروزی بزرگ جلوه دهد و منتقدان خود را به عنوان دشمنان داخلی مورد انتقاد قرار دهد. مهم‌تر از همه، او تلاش خود را برای تبدیل اسرائیل به یک ساختار استبداد با سلب استقلال قوه قضائیه و تبدیل سیستم سیاسی، ارتش، سرویس‌های اطلاعاتی و کارمندان دولت به دست‌نشاندگان خود - و همچنین تلاش برای کنترل رسانه‌ها از طریق وضع مقررات جدید - از سر گرفته است.
انتخابات بعدی در اسرائیل، یک همه‌پرسی در مورد حکومت نتانیاهو خواهد بود، همانطور که همه انتخابات‌های اسرائیل از زمان بازگشت او به قدرت در سال 2009 اینگونه بوده‌اند. (او از سال 1996 تا 1999 رهبری اسرائیل را بر عهده داشت) در ابتدا، این موضوع ممکن است برای نخست‌وزیر بد به نظر برسد.
به هر حال، نتانیاهو نه‌تنها در زمان حمله به اسرائیل در 7 اکتبر در قدرت بود بلکه نتوانست «پیروزی کامل» بر حماس را که وعده داده بود، به دست آورد و همچنان درگیر یک رشته‌رسوایی‌های جنایی است. اما به‌رغم همه اینها، و به‌رغم عقب ماندن در نظرسنجی‌ها، نتانیاهو می‌تواند دوباره پیروز شود. نخست‌وزیر اسرائیل پایگاه هواداران وفادار و بزرگی دارد.
در مقابل، دشمنان او جز نفرت از او، نمی‌توانند روی چیز دیگری توافق کنند. حتی اگر نتانیاهو نتواند به طور کامل پیروز شود، ممکن است بتواند مانع از تشکیل اکثریت کارآمد توسط مخالفان شود. نتیجه، یک دولت موقت خواهد بود که او می‌تواند بر آن تسلط داشته باشد، همانطور که در گذشته نیز چنین بوده است.
او حکومت می‌کند
اگر نتانیاهو را سیاست‌مدار قطبی‌کننده بنامیم، تعریف درستی از او ارائه نکرده‌اند. از نظر هواداران، او یک ناجی است: مبارز خط مقدم آنها در جنگی فرهنگی که جامعه یهودی اسرائیل را دچار تفرقه کرده است. او تلاش کرده است تا نخبگان قدیمی سکولار، لیبرال و غرب‌گرا را با نخبگان جدیدی جایگزین کند که محافظه‌کار، مذهبی و بی‌پروا از بیان دیدگاه‌های ملی‌گرایانه و تصویب قوانینی که علیه غیریهودیان تبعیض قائل میشود، باشند.
در مقابل، از نظر مخالفانش، او یک عوام‌فریب عمیقاً فاسد است که برای کسب و حفظ قدرت از هیچ کاری دریغ نمی‌کند. از این نظر، اهداف واقعی او، حتی در طول جنگ، هیچ ارتباطی با امنیت ملی ندارد. این اقدامات قرار است به کیش شخصیت او دامن بزنند، اتهامات جنایی او را از بین ببرند و او را در سمت خود نگه دارند. به عبارت دیگر، انگیزه اصلی او نجات اسرائیل نیست، بلکه نجات خودش است.
این شکاف پیش از حکومت نتانیاهو وجود داشت و نبردهای سیاسی اسرائیل را برای دهه‌ها شکل می‌داد. اما در سال‌های اخیر، این شکاف شدیدتر شده و خطرات افزایش یافته است. در نوامبر سال 2022، ائتلاف نتانیاهو اکثریت قاطع (طبق استانداردهای اسرائیل) 64 کرسی از 120 کرسی پارلمان را به دست آورد و به نخست‌وزیر اجازه داد تا جنجالی‌ترین سیاست‌های خود را پیش ببرد.
او در انجام این کار وقت را تلف نکرد. دولت جدید با تکیه بر احزاب راست افراطی اعلام کرد که «قوم یهود حق انحصاری و غیرقابل انکاری بر تمام مناطق سرزمین اسرائیل دارند»؛ از جمله کرانه باختری اشغالی. این به معنای انکار هرگونه حقی برای فلسطینی‌ها است.
با این حال، اکثر اسرائیلی‌های یهودی اهمیت کمی برای فلسطینی‌ها قائل بودند، چه رسد به روند صلح. در عوض، آنها بیشتر نگران بحرانی بودند که در میان آنها در حال وقوع بود. در ژانویه 2023، دولت نتانیاهو قوانینی را اعلام کرد که استقلال دیوان عالی و دادستان کل اسرائیل - متولیان آزادی‌های مدنی در اسرائیل که فاقد قانون اساسی رسمی است - را غصب می‌کرد.
این قوانین که ظاهراً توسط نتانیاهو به عنوان «اصلاحات بسیار مورد نیاز برای تقویت حکومتداری» معرفی شده بودند، در واقع برای ایجاد یک حکومت دینی خودکامه که او رهبری آن را بر عهده داشت، طراحی شده بودند.
به هر حال، نظام حقوقی نخست‌وزیر را به دلیل فساد تحت پیگرد قانونی قرار می‌داد. این نظام برای دهه‌ها، از حقوق اقلیت عرب اسرائیل محافظت می‌کرد، آزادی‌های مذهبی، حقوق LGBTQ و مطبوعات آزاد را تضمین می‌کرد و همه اینها مورد نفرت سیاستمداران راست‌گرا و ارتدوکس اسرائیل بود که به دنبال قدرت و منابع بیشتر برای شهرک‌نشینان کرانه باختری و نهادهای خاخامی بودند. البته دیوان عالی نیز برای کمک به شهرک‌نشینان کارهای زیادی انجام داده است.
در آن سوی خط سبز که اسرائیل قبل از 1967 را از سرزمین‌های فلسطینی جدا می‌کند، قوه قضائیه تا حد زیادی یک سپر قانونی در اطراف سرکوب فلسطینیان و گسترش شهرک‌سازی ایجاد کرده است. اما اینجا و آنجا، در پروژه شهرک‌سازی دخالت کرده و به عنوان یادآوری مداوم قوانین بشردوستانه بین‌المللی و تعهدات آن عمل کرده است.
این اصلاحات به اصطلاح قضایی، جسورانه‌ترین تلاش نتانیاهو برای پیروزی در جنگ فرهنگی بود و با قوی‌ترین جنبش اعتراضی اسرائیل روبه‌رو شد. صدها هزار نفر به خیابان‌ها ریختند. هزاران نفر از نیروهای ذخیره ارتش اعلام کردند که تا زمان لغو این قانون، از خدمت سربازی خودداری خواهند کرد.
اما نخست‌وزیر به کار خود ادامه داد تا اینکه در 7 اکتبر مجبور شد لوایح را به حالت تعلیق درآورد و یک کابینه جنگی تشکیل دهد. حتی در آن زمان، نتانیاهو خود را به عنوان یک ناجی ملی معرفی نکرد.
در عوض، درحالی‌که نیروهای دفاعی اسرائیل در چندین جبهه می‌جنگیدند و اسرائیل با انتقادات شدید در خارج از کشور روبه‌رو بود، او خود را مشغول شکار قربانیان کرد. او به‌ویژه نهاد امنیت ملی اسرائیل را هدف قرار داد. نخست‌وزیر اسرائیل با اشاره به شکست 7 اکتبر، رؤسای امنیتی و اطلاعاتی را که او را به چالش کشیده بودند، پاکسازی کرد.
برای مثال، نتانیاهو، رونن بار، رئیس شین‌بت را پس از شهادتش مبنی بر اینکه نخست‌وزیر از او خواسته است معترضان ضددولتی را مانند تروریست‌ها هدف قرار دهد، از سمتش برکنار کرد. او دیوید زینی، یک ژنرال سابق و خودخوانده «یهودی مسیحایی» که در حاشیه مذهبی راست افراطی شهرک‌های کرانه باختری بزرگ شده بود را جایگزین او کرد.
دشمنِ دشمنِ من
سیاست‌های استبدادی نتانیاهو، حمایت از او را کاهش داده است. از زمان اعلام قوانین قضایی، نظرسنجی‌های مستقل افکار عمومی به طور مداوم نشان داده‌اند که ائتلاف او، به رهبری حزب لیکود، نتوانسته است اکثریت را به دست آورد. نظرسنجی کانال 12 داستان را اینگونه روایت می‌کند: در ماه مه 2023، ائتلاف نتانیاهو از حمایتی برخوردار بود که می‌توانست 52 کرسی از 120 کرسی کنست را برای آن به ارمغان بیاورد.
در دسامبر 2023، چند ماه پس از حملات، این تعداد به 44 نفر کاهش یافت. اما پس از ترور سیدحسن نصرالله، رهبر حزب‌الله توسط اسرائیل در سال 2024، این تعداد به 52 نفر افزایش یافت و امروز نیز در همان سطح باقی مانده است.
اما با توجه به ماهیت آشفته سیستم سیاسی اسرائیل، که در آن پیروزی به همان اندازه که به محافظت از ائتلاف‌های خودی ربط دارد، جلوگیری از تشکیل ائتلاف‌های جایگزین نیز مهم است و عدم محبوبیت ائتلاف لزوماً به معنای شکست آشکار انتخاباتی نیست و نتانیاهو با چندین مزیت وارد مبارزات انتخاباتی 2026 میشود.
به عنوان مثال، تصدی قدرت به او کنترل اموری مانند جنگ، بودجه و مالیات را می‌دهد، به این معنی که او می‌تواند دور دیگری از خصومت‌ها را با حماس، حزب‌الله یا ایران آغاز کند و انتخابات را به تعویق بیندازد، یا با کاهش مالیات و دادن امتیازات بودجه‌ای، رأی‌دهندگان را تطمیع کند. اقتصاد اسرائیل به‌رغم هزینه‌های بالای جنگ و تهدید فزاینده تحریم‌های بین‌المللی، مقاوم بوده است؛ به طوری که ارزش شِکِل (واحد پول اسرائیل) از سطوح قبل از جنگ خود فراتر رفته و بورس تل‌آویو رکوردها را شکسته است.
نخست‌وزیر همچنین از پایگاه متحد رهبری خود بهره‌مند است. آنها یک دیدگاه مشترک دارند: برتری یهودیان بر فلسطینیان؛ یک اسرائیل بزرگ که شامل کرانه باختری، شاید غزه و شاید بخش‌هایی از سوریه باشد؛ و مخالفت آشکار با تشکیل یک کشور فلسطینی. آنها از هر نهادی که بر قدرت دولت نظارت و توازن برقرار کند، بیزارند.
در مقابل، مخالفان نتانیاهو دچار اختلاف هستند. احزاب مختلفی که خارج از دولت او هستند، ممکن است همگی از شخصیت و قدرت‌طلبی‌های نتانیاهو خوششان نیاید. برخی از آنها از دستور کار ملی‌گرایانه نخست‌وزیر حمایت می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر از آن بیزارند.
اکثر آنها از همکاری با دو حزب عرب اسرائیل خودداری می‌کنند، حتی با وجود اینکه پیش‌بینی میشود این احزاب 10 کرسی به دست آورند و بدون آن مخالفان از اکثریت 61 کرسی عقب می‌مانند و مخالفان یهودی اسرائیل در مورد جنگ اخیر، به نتانیاهو میدان داده‌اند.
یائیر گولان، ژنرال سابق که بقایای چپ صهیونیستی اسرائیل را تحت حزب دموکرات متحد کرد، جرأت کرده است که از رفتار اسرائیل در غزه به عنوان «دولتی که نوزادان را به عنوان یک سرگرمی می‌کشد» انتقاد کند. اما حتی او هم کاملاً در برابر این درگیری موضع نخواهد گرفت یا نسبت به فلسطینی‌های آسیب‌دیده دلسوزی نشان نخواهد داد. او از راه‌حل دوکشوری حمایت می‌کند، اما فقط در آینده‌ای دور.
بنابراین، نخست‌وزیر ممکن است بتواند با توسل به جنگ، حمایت ایجاد کند. سبک تهاجمی او در جنگ، به هر حال، حمایت گسترده‌ای را در بین اکثریت یهودی کشور پیدا کرد. افکار عمومی، ویرانی غزه - کشتار بیش از 68000 فلسطینی، ویرانی کل شهرها و روستاها و آماده‌سازی برای پاکسازی قومی - را به عنوان پاسخ‌های موجه به جنایات حماس می‌دانست. انتقاد جهانی از استفاده‌ی بی‌قید و شرط اسرائیل از زور، اتهامات نسل‌کشی و تصویرسازی نتانیاهو به عنوان یک قاتل، برای اسرائیلی‌ها صرفاً به عنوان ابراز یهودستیزی تصویر شد.
حملات اسرائیل در خارج از غزه حتی محبوب‌تر بود. شکست دادن حزب‌الله لبنان، از جمله ترور نصرالله، و بمباران تأسیسات ایران در ماه ژوئن (با اعزام هواپیماهای جنگی آمریکایی توسط ترامپ برای کمک) توسط اسرائیلی‌ها به عنوان پیروزی‌های تاریخی بر تهدیدآمیزترین دشمنانش تلقی می‌شد.
در اینجا نیز، مخالفان از صمیم قلب از نتانیاهو حمایت می‌کردند. تنها بحث بر سر این بود که چه کسی شایسته‌ی این تمجید است؛ نخست‌وزیری که دستور حملات را داده یا خلبانان و مأموران اطلاعاتی که حمله را انجام داده‌اند.
تنها موضوعی که در طول جنگ افکار عمومی را دچار اختلاف کرد، وضعیت گروگان‌های اسرائیلی در غزه بود. در طول سال دوم درگیری، اکثر اسرائیلی‌ها طرفدار آتش‌بس بودند تا گروگان‌ها به خانه برگردند و نتانیاهو با اعتراضات گسترده خانواده‌های گروگان‌ها روبه‌رو شد.
اما نتانیاهو به رهبری دو رهبر ائتلاف راست افراطی خود، ایتامار بن گویر و بزالل اسموتریچ، تصمیم گرفت به جای آن، درگیری را تشدید کند. متحدان نتانیاهو خانواده‌های گروگان‌هایی را که رهبری تظاهرات را بر عهده داشتند، به عنوان همدستان دشمن بدنام کردند. آخرین گروگان‌ها تنها زمانی بازگشتند که ترامپ آتش‌بس و توافق تبادل گروگان‌های اسرائیلی و زندانیان فلسطینی را به نتانیاهو تحمیل کرد.
با این حال، برای نخست‌وزیر، این نتیجه خوبی بود. او با پذیرش این توافق، به دو خواسته کلیدی معترضان عمل کرد: پایان دادن به جنگ و بازگرداندن گروگان‌ها. او با سرزنش ترامپ به خاطر این توافق، از خشم شرکای تندرو خود اجتناب کرد. نتانیاهو با بازی همزمان سر و ته ماجرا، از جنجال‌های سیاسی عبور می‌کند.
همان نخست‌وزیری که در مورد قدرت خود اغراق می‌کند، با به تصویر کشیده شدن به عنوان مهره بازیگران بانفوذتر نیز مشکلی ندارد. او اهمیتی نمی‌دهد که قوی یا ضعیف به نظر برسد، تا زمانی که بتواند کرسی خود را حفظ کند.
مهم‌ترین رقیب نتانیاهو، نفتالی بنت، نخست‌وزیر سابق اسرائیل است که از ژوئن 2021 تا ژوئن 2022، سلطنت 15 ساله نتانیاهو را در قدرت متوقف کرد. بنت جاه‌طلب، هدفمند و بدون اتهام فساد شخصی است. بنت، یک کارآفرین موفق در حوزه فناوری و افسر سابق عملیات ویژه است که کلاه یارمولک می‌پوشد، دو گرایش غالب فرهنگ معاصر اسرائیل را با هم ترکیب می‌کند: ملی‌گرایی مذهبی و مادی‌گرایی سکولار. او خوب می‌داند که کلید قدرت در سیستم چندحزبی اسرائیل، تغییر موضع و وسوسه کردن است. نتانیاهو در این تاکتیک استاد شد و با پیشنهاد عناوین وزارتی به رقبا، حمایت آنها را خرید. در واقع، بنت از سال 2013 تا 2020 در کابینه نتانیاهو خدمت کرد، وزیر دفاع شد و از جناح راست، نخست‌وزیر را دور زد.
اما در سال 2021، بنت از رئیس سابق خود پیشی گرفت، از جناح راست عبور کرد و ائتلافی بی‌سابقه با یائیر لاپید، رهبر میانه‌رو، دو حزب چپ‌گرا و حتی یک حزب عرب محافظه‌کار تشکیل داد. این فرصت‌طلبی برای او قدرت به ارمغان آورد.
این دولت «تغییر» پس از یک سال سقوط کرد و راه را برای بازگشت انتقام‌جویانه نتانیاهو هموار کرد. اما ظهور آن نشان داد که بنت می‌داند چگونه شکاف‌های اجتماعی را پر کند و راست و چپ، یهودی و عرب، مذهبی و سکولار را گرد هم آورد. شعار او برای انتخابات آینده می‌تواند «نتانیاهو تفرقه می‌اندازد، من اتحاد ایجاد می‌کنم» باشد.
در حال حاضر، نظرسنجی‌ها به بنت شانس مناسبی برای پیروزی می‌دهند. اما مسیر او دشوار است. اول از همه، بنت - که پس از یک سال نخست‌وزیری از پارلمان کناره‌گیری کرد - اخیراً اعلام کرد که نامزد میشود.
او هنوز یک تیم سیاسی تشکیل نداده است، چه برسد به اینکه رهبران اپوزیسیون جناحی اسرائیل (که هنوز با عکس گروهی موافقت نکرده‌اند) را دور هم جمع کند و این بار هم تا حدی پیش خواهد رفت: مانند اکثر رهبران اپوزیسیون فعلی پارلمان، متعهد شده است که هیچ حزب عربی را در ائتلاف خود قرار ندهد.
او همچنین عملاً ائتلاف با دیگر جمعیت یهودی ارتدوکس افراطی که بیشترین قطبیت را ایجاد کرده و سریع‌ترین رشد را دارد، رد کرده است. با این حال، برخلاف احزاب عرب، کنار گذاشتن ارتدوکس‌های افراطی ممکن است یک اقدام هوشمندانه سیاسی باشد.
این رویه به بنت یک امتیاز می‌دهد که می‌تواند ائتلاف نتانیاهو را از هم بپاشد: خدمت اجباری. برای دهه‌ها، طلبه‌های خاخام ارتدوکس افراطی از خدمت اجباری معاف بوده‌اند. اما در سال 2023، دیوان عالی اسرائیل حکم داد که این امر غیرقانونی است و به دولت دستور داد قانونی را تدوین کند که برابری بین جوانان در سن خدمت سربازی را تضمین کند.
در ابتدا، ارتش مشتاق به خدمت اجباری تعداد زیادی از پسران نوجوان که فاقد تحصیلات پایه در ریاضی و انگلیسی بودند، نبود و خواستار رژیم غذایی خاص، دروس سختگیرانه تورات و فاصله گرفتن از زنان بود. اما 7 اکتبر، که منجر به هزاران تلفات و افزایش مدت خدمت برای سربازان وظیفه و ذخیره شد، برداشت‌ها را تغییر داد. بقیه جامعه اسرائیل از اینکه جوانان‌شان مجبور به خدمت بودند درحالی‌که ارتدوکس‌های افراطی این کار را نمی‌کردند، خشمگین شدند. این خشم در میان ملی‌گرایان مذهبی شدیدتر بود.
یافتن مصالحه‌ای که هم خاخام‌های ارتدوکس افراطی و هم قانون کشور را راضی کند، تاکنون غیرممکن بوده و برای نتانیاهو دردسر ایجاد کرده است. ائتلاف نخست‌وزیر براساس اتحاد او با احزاب ارتدوکس افراطی و ملی‌گرا ساخته شده است. احزاب ارتدوکس افراطی در ماه ژوئیه از دولت نتانیاهو خارج شدند تا نخست‌وزیر را به یافتن راه‌حلی برای حل تصمیم دادگاه سوق دهند.
اما ارتدوکس‌های افراطی هنوز آشکارا نتانیاهو را به بنت و شرکای سکولارش ترجیح می‌دهند و بنابراین دولت او را سرنگون نکرده‌اند. رأی‌دهندگان ملی‌گرای مذهبی احتمالاً مسیری دیگر را در پیش خواهند گرفت. بنت با وعده «اتحاد با خدمتگزاران» آنها را وسوسه کرده است. با این حال، بسیاری از آنها ملی‌گرایی خام نخست‌وزیر فعلی را به همکاری رقیبش با چپ میانه که علاقه کمتری به شهرک‌سازی‌های کرانه باختری دارند، ترجیح می‌دهند.
با سرعت تمام به پیش
درحالی‌که بنت کمپین خود را آماده می‌کند، با پایان جنگ (یا حداقل توقف جنگ)، نتانیاهو تلاش‌های خود را برای تبدیل اسرائیل به یک حکومت استبدادی از سر گرفته است. دولت، تحولات قضایی خود را از سر گرفته و بزرگترین پیروزی عمومی خود را تاکنون با برکناری ژنرال ییفات تومر-یروشالمی، رئیس اداره حقوقی ارتش، به دست آورده است.
تومر-یروشالمی بارها و بارها به نیروهای مسلح به خاطر اتهامات جنایات جنگی، هشدار داده است. اما وقتی او تیمی از سربازان ذخیره را به خاطر شکنجه یک زندانی اهل غزه تحت پیگرد قانونی قرار داد، خشم هواداران دولت را برانگیخت.
در نهایت، او به دلیل انتشار ویدئویی از این آزار و اذیت و سپس لاپوشانی و دروغگویی در مورد انتشار این ویدئو، دستگیر و بازداشت شد. سپس تومر-یروشالمی دستگیر شد و تیم نتانیاهو از داستان او برای به تصویر کشیدن قوه قضائیه به عنوان مرکزی از خائنین که باید پاکسازی شوند، استفاده کرده است.
نتانیاهو همچنین از اعدام فلسطینی‌ها، که یکی از خواسته‌های اصلی راست افراطی اسرائیل است، حمایت کرده است. در همین حال، نتانیاهو در حال پیشبرد اقتدارگرایی تئوکراتیک خود از طریق قانونگذاری است و لایحه‌ای را ارائه می‌دهد که به دولت کنترل بیشتری بر رسانه‌ها می‌دهد؛ لایحه‌ای که اختیارات دادگاه‌های خاخامی را گسترش می‌دهد.
سرنوشت این تلاش‌ها ممکن است تعیین کند که چه اتفاقی برای رسوایی‌های مربوط به نتانیاهو و حلقه نزدیکانش می‌افتد. علاوه بر محاکمه به اتهام فساد، جاناتان اوریچ، اسرائیل آینهورن و الی فلدستاین که از نزدیکان نتانیاهو هستند به دلیل پول گرفتن از نخست‌وزیر و قطر (حامی حماس) قبل و در طول جنگ اخیر، تحت تحقیقات جنایی هستند.
توافق نخست‌وزیر برای تأمین مالی حماس توسط قطر در سال‌های قبل از 7 اکتبر، این جنجال را بیشتر دامن زده است. انتصاب زینی به ریاست شین‌بت به طور گسترده به عنوان مانوری برای بستن این پرونده و همچنین راهی دیگر برای خلاص شدن از شر بهاراو-میارا، دادستان کل تلقی میشود.
خشونت پلیس و خستگی از جنگ، اعتراضات را کم‌رنگ کرده است. با این حال، با توجه به این جنجال‌ها، درک این موضوع دشوار است که چرا اسرائیلی‌ها ممکن است بخواهند نتانیاهو را به قدرت بازگردانند. اما هواداران نخست‌وزیر، تحقیقات در مورد او را به عنوان یک توطئه برای جلوگیری از تبدیل اسرائیل به یک حکومت دینی یهودی که آنها می‌خواهند، می‌بینند.
از این نظر، آنها با رأی‌دهندگان ترامپ تفاوت چندانی ندارند. ترامپ و نتانیاهو روش‌های مشابهی دارند و در اسرائیلی که جلب حمایت ایالات متحده در اولویت است، نتانیاهو از حمایت ترامپ برخوردار است. ترامپ حتی محاکمه‌ها علیه نتانیاهو را به عنوان یک توطئه محکوم کرده است، دقیقاً همانطور که محاکمه‌های خودش را محکوم کرد. رئیس‌جمهور آمریکا در جریان سخنانش در کنست، از رئیس‌جمهور اسرائیل خواست که نتانیاهو را عفو کند.
پیروزی نتانیاهو در انتخابات مجدد ممکن است سخت‌تر از مبارزه با حماس باشد. اما برای نتانیاهو این مبارزات و رقابت‌ها، آشنا است. او ممکن است بتواند پیروز این جدال سیاسی شود.
بازار ![]()
آریا صدیقی