بزرگنمايي:

ندای لرستان - دنیای اقتصاد /متن پیش رو در دنیای اقتصاد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
سال گذشته، اوکراین گوشه‌ای از روسیه را به میدان نبرد تبدیل کرد. اکنون آنجا به ویرانه و منطقه اشباح تبدیل شده است. نیروهای روسیه دوباره کنترل استان کورسک را به دست گرفته‌اند؛ جایی که تمام روستاها بر اثر نبردهای بی‌وقفه با خاک یکسان شده‌اند. ده‌ها هزار نفر با شروع نبرد فرار کردند؛ اما چندهزار نفر گیر افتادند. برخی از آنها سرانجام تخلیه شده‌اند. برخی دیگر زنده نماندند. بسیاری منتظرند ببینند آیا خانه‌هایشان بازسازی می‌شود یا خیر؟ ممکن است سال‌ها طول بکشد تا برخی بتوانند دوباره در اینجا زندگی کنند.
به نوشته روزنامه نیویورک‌تایمز، حمله غافلگیرکننده اوکراین به غرب روسیه در تابستان گذشته به سرعت سودژا، شهری کوچک در کورسک در نزدیکی مرز را که میزبان یک ایستگاه ترانزیت برای خط لوله گاز طبیعی است، تصرف کرد. نیروهای اوکراینی همچنین نواری از حومه شهر نزدیک را که پر از روستا بود، در اختیار داشتند. ماه‌ها درگیری در اطراف غیرنظامیانی که در اینجا گیر افتاده بودند، از جمله بمباران توسط ارتش روسیه، ادامه داشت. آنها همچنین زمستان روسیه را با دسترسی اندک به وسایل گرمایشی، دارو و سایر ملزومات تحمل کردند.
فرماندار منطقه‌ای تعداد کشته‌شدگان غیرنظامی در آن ماه‌ها را بیش از 300نفر و نزدیک به 600نفر را مفقود اعلام کرده است؛ آماری که به‌طور مستقل قابل تایید نیست. بسیاری از ساکنان سودژا، در مصاحبه‌هایی که در آنجا و در پناهگاه‌های تخلیه انجام دادند، گفتند که در دفن حداقل 12نفر از همسایگان خود کمک کرده‌اند. برخی گفتند که 40نفر یا بیشتر را دفن کرده‌اند. همچنین مردگان دفن‌نشده هم بودند. وقتی در ماه مارس از این منطقه بازدید کردم، مزارع پر از لاشه گاو و خوک و اجساد غیرنظامیان و سربازان بود. یونیفرم‌هایی که در میان کشته‌شدگان دیده می‌شد، اکثرا روسی بودند. در میان خانه‌های ویران‌شده، اجساد دیگری ماه‌ها در حال تجزیه افتاده بودند، ظاهرا دست‌نخورده و شرایط مرگشان نامعلوم بود. من 6روز آنجا گزارش دادم و گاهی اوقات توسط اعضای واحد نیروهای ویژه اخمت مستقر در چچن روسیه اسکورت می‌شدم که برای بازپس‌گیری منطقه جنگیده بودند و به تخلیه‌ها کمک می‌کردند. حملات پهپادی همچنان مکرر بود. صدای آتش‌بار ورودی و خروجی مداوم بود. مین‌ها، پهپادهای منفجرنشده و موشک‌ها همه جا پخش بودند. مین‌یاب‌ها خستگی‌ناپذیر کار می‌کردند؛ درحالی که سربازان در میان آوار و جنگل‌ها به دنبال بقایای اجساد می‌گشتند. این ویرانی خشم جامعه را علیه مقامات روسی و همچنین علیه اوکراین و حامیان غربی آن برانگیخته است. کورسک مکان نادری در این جنگ است که در آن غیرنظامیان روس خود را تحت کنترل نیروهای اوکراینی یافتند، درحالی‌که مناطق وسیعی از اوکراین هنوز در اشغال روسیه است.
اوکسانا لوبودووا، 47ساله که خواهر 38ساله‌اش اولسیا، در آغاز حمله از روستای چرکاسکویه پورچنویه فرار کرد و در شهر کورسک به او پیوست، گفت: «مردم باید تخلیه می‌شدند.» مادرشان در روستای مجاور، روسکویه پورچنویه، باقی ماند؛ آخرین‌بار در ماه اوت از او خبر گرفتند.
بازار
خانم لوبودووا که سالمند است، گفت: «مردم چطور قرار بود زنده بمانند؟ هفت ماه زمستان، بدون آب، بدون غذا، بدون دارو، بدون ارتباط، بدون برق - مستمری‌بگیران بیمار!» او افزود: «چه فرقی می‌کند که آنها کشته شده باشند یا خودشان مرده باشند؟ آنها را همان‌جا رها کرده بودند.»مقامات روسی گفته‌اند که بیش از 150هزار نفر با موفقیت از منطقه مرزی کورسک تخلیه شده‌اند و این ایده که دولت برای کمک به فرار مردم اقدامات کمی انجام داده، اطلاعات نادرستی است که توسط رسانه‌های خبری اوکراین منتشر شده است. اما مقامات ارشد منطقه‌ای و مقامات سابق مجبور به بازنشستگی، دستگیری به ظن فساد و در یک مورد اخراج و سپس پیدا شدن اجساد شده‌اند. جسد مادر خانم لوبودووا پس از بازپس‌گیری روستا توسط نیروهای روسی از حیاط خلوت او در روسکویه پورچنویه پیدا شد. به گفته خانم لوبودووا، مقامات گفتند که او بر اثر اصابت ترکش کشته شده است. او 68سال داشت. در این منطقه مرزی، بسیاری از مردم با اوکراین ارتباط دارند و جنگ را، به قول خانم لوبودووا، «جنگ خانوادگی» می‌دانند.او گفت چون اوکراینی‌ها نمی‌توانستند به مسکو برسند، «آنها به خودشان حمله کردند. همسایه‌هایشان. نیمی از اقوام ما اوکراینی هستند.» او گفت که خانواده‌اش در خارکیف، در شمال شرقی اوکراین، زندگی می‌کنند. او ادامه داد: «خدا را شکر که ما زن هستیم - آنها نمی‌توانند ما را به سربازی ببرند و مجبورمان کنند با هم بجنگیم.»
لیوبوف بلاشوک، 76ساله که در یک پناهگاه با او ملاقات کردم، گفت که اهل غرب اوکراین است و در سال1986 به سودژا نقل مکان کرده است. او گفت در دوران شوروی، «همه‌چیز یکی بود». او از گسترش ناتو به‌عنوان یکی از دلایل جنگ صحبت کرد و استدلال‌های رسانه‌های دولتی را منعکس کرد. او اوکراینی‌ها را قربانی تبلیغاتی توصیف کرد که همه‌چیز را به گردن ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه می‌اندازند. او اضافه کرد: «حتما که تقصیر اوست. اما خیلی طول می‌کشد تا ذهن مردم را این‌طور منحرف کنی.» دیدگاه‌های او در مورد اوکراین در پناهگاه‌ها طنین‌انداز شد.تلفات درگیری در این منطقه بیشتر در روستاهایی که در اثر بمباران ویران شده بودند و خبرنگار نیویورک‌تایمز در نزدیکی خط مقدم سابق از آنها بازدید کرد، مشهود بود. بوی اجساد در حال تجزیه از آوار بلند می‌شد و خبرنگار نیویورک‌تایمز اجسادی را با لباس غیرنظامی دیده است.
برای اکثر آنها، علت مرگ واضحی مشاهده نشده است، اگرچه ترکش‌ها ساختمان‌ها را شکافته بودند. یک جسد در یک ماشین گلوله‌باران شده افتاده بود. در آشپزخانه‌ یکی از خانه‌ها در روستای مارتینوفکا، جسد تقریبا برهنه مردی را دیدم که از نزدیک آثار خشونت روی آن دیده می‌شد: «زخمی در گردن و سوراخی در سینه که به نظر می‌رسید جای گلوله باشد.»چه کسی و تحت چه شرایطی این افراد را کشته است، مشخص نیست. هیچ کس در این روستاها زندگی نمی‌کرد و خبرنگار نیویورک‌تایمز نتوانسته بود هیچ شاهدی در پناهگاه‌ها پیدا کند. نیویورک‌تایمز پیش از این دو مورد از استفاده کورکورانه از نیروی مرگبار علیه غیرنظامیان کورسک را در اوایل حمله مستند کرده بود؛ اقداماتی که ممکن است به منزله جنایات جنگی باشد. اما خبرنگاران نتوانستند مشخص کنند چه کسی مسوول این مرگ‌ها بوده است.
کمیته تحقیقات، یکی از نهادهای ارشد اجرای قانون روسیه، نیروهای اوکراینی را به شکنجه و قتل یک غیرنظامی در یک ساختمان مسکونی در مارتینوفکا و همچنین قتل دو نفر دیگر از ساکنان این روستا متهم کرده است. مقامات و رسانه‌های روسی، اوکراین را مسوول مرگ‌های دیگر، از جمله در روستایی که مادر خانم لوبودووا در آن درگذشت، می‌دانند. رسانه‌های دولتی گزارش‌هایی را منتشر کرده‌اند که از رفتار خشن با غیرنظامیان حکایت دارد و به ندرت شواهدی ارائه می‌دهند. مقامات روسی درخواست‌های نیویورک تایمز برای اطلاعات دقیق‌تر را رد کردند.