بزرگنمايي:

ندای لرستان - خراسان / «قدرت قلم از موشک‌های دشمن بیشتر است» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم محمد بهبودی نیا است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
وقتی صدای برخورد موشک با ساختمان‌ها قلب آدم را از جا می کند و زمین را زیر پا می‌ لرزاند ،وقتی دود ناشی ازبمباران، رنگ خاکستری را به آسمان آبی می‌پاشد، وسط جیغ‌ها، فرارها واضطراب‌ها، نوشتن شاید عجیب‌ترین واکنش ممکن باشد. اما درست درهمان لحظه‌هاست که قدرت قلم معنا پیدا می‌کند. هنوز آدم‌هایی هستند که به‌جای فریاد و فرار،زیستن درکنار واژه‌ها را انتخاب می‌کنند.این ادعا در همین چند روز پیش که تهران هدف موشک ها قرارگرفت و نویسندگان و شاعران و هنرمندانش ایستادند و زیر بمباران آثاری را خلق کردند ثابت می شود.
در تقویم رسمی ایران، 14 تیرماه به عنوان روز قلم نام‌گذاری شده،روزی که بسیاری از مردم حتی از وجودش بی‌خبرند. درسال‌هایی که تکنولوژی تا حد زیادی جای کتاب را گرفته، و شمارگان آثار نویسندگان و شاعران گاه به زیر 300 نسخه رسیده، صحبت‌ کردن درباره‌ روز قلم شاید بیهوده‌ترازهمیشه به‌نظربرسد. گلایه‌ ازکم‌کاری‌ها و بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی نهادهای مسئول زیاد است اما گلایه‌ها بماند برای بعد...
نویسندگان و شاعران ما دراین روزها نشان دادند وقتی پای وطن به میان بیاید همه ایرانی هستیم و باید پای دفاع از ایران بایستیم وهمچنان به نوشتن وفاداربمانیم. آن ها ایستادند و نوشتند شاید برای این که می‌خواهند اثبات کنند که قدرت قلم از موشک‌های دشمن بیشتر است. آن‌ها نوشتند و باز هم می‌نویسند تا بگویند هنوز به وطنشان تعهد دارند. هنوز می‌شود نوشت، حتی دردل آشوب. آن‌ها از همین روزها می‌نویسند، برای ثبت واقعیت ها و برای جلوگیری ازفراموشی...
14 تیر روز قلم است و باید این واقعیت مهم را بازگو کرد که قلم، برخلاف گلوله، نمی‌کُشد. اما قدرتی دارد که می‌تواند ذهن‌ها را آزاد کند، امید را زنده نگه دارد. وقتی موشک‌ها پهنه‌ آسمان را می‌دَرند، یک بیت شعر، یک یادداشت کوتاه، یک قصه‌ کودکانه می‌تواند پناه آدم باشد. قلم و نوشتن صدای آرامی است که شاید درهیاهوی جهان شنیده نشود، اما بی گمان تا آینده های دورباقی می‌ماند.
بازار
تا یادم نرفته این را هم بگویم که نوشتن این روزها به نویسندگان و شاعران محدود نمی شود، روز قلم ، امسال روزی متفاوت است هرکسی که دل‌نگران آینده است، هر کسی که خاطره‌ای دارد، می‌تواند بنویسد. نوشتن دراین روزها چیزی بیشتر از ابزارِ بیان است؛ یک شکل از مقاومت دربرابر فراموشی است. یادآوری این نکته ضروری‌است: آن‌چه نوشته می‌شود، می‌ماند و شاید نسل بعدی، از دل همین واژه‌ها، بفهمد که ما چگونه زیستیم، چگونه از میان آتش و خاکستر گذشتیم، چگونه امید را حفظ کردیم.پس بنویسیم،صادقانه، جسورانه و بی‌واسطه.