ندای لرستان - ورزش 3 /در شرایطی که فضای ایران همچنان تحت تأثیر بحران‌های امنیتی و تحولات منطقه‌ای است، آینده نیمکت پرسپولیس هم در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته. اسماعیل کارتال که به‌واسطه شرایط اخیر هنوز به ایران بازنگشته، احتمالا هرگز بازنخواهد گشت. این یعنی یک جدایی نانوشته و لزوم واکنشی قاطع از سوی مدیریت باشگاه.
پرسپولیس امروز با موقعیتی مواجه است که شباهت زیادی به تابستان سال گذشته دارد؛ موقعیتی که اگر درست مدیریت نشود، می‌تواند فصل پیش‌رو را نیز قربانی کند. از یک سو شرایط خاص در ایران که نگرانی بازیکنان و مربیان خارجی را دوچندان کرده و از سوی دیگر نامشخص بودن وضعیت سرمربی ترک‌تبار سرخ‌ها، همه و همه این پیام را دارند: زمان تصمیم‌گیری، همین حالاست.
اولین نقطه ضعف مدیریت پرسپولیس در یک سال گذشته، عدم جسارت در تصمیم‌گیری سریع بود. همان تعللی که پرسپولیس را هفته‌ها منتظر اوسمار ویه‌را گذاشت؛ همان وقت کشی‌ای که باعث شد پروژه اسکوچیچ ناکام بماند، و خوان کارلوس گاریدو سرمربی پرسپولیس شود و در نهایت تا رسیدن به توافق با کارتال، چند ماه حساس فصل از دست برود.
تکرار این سناریو در تابستان 1404 به معنای فاجعه‌ای قابل پیش‌بینی خواهد بود. فاجعه‌ای که باعث شدن پرسپولیس پس از ده سال ضعیف‌ترین نتیجه را از خود به‌جای بگذارد.
پرسپولیس باید تکلیف را روشن کند: آیا اسماعیل کارتال، با وجود قرارداد، دیگر سرمربی این تیم نیست؟ اگر بله که شواهد و سکوت‌ها این را تأیید می‌کنند، چرا مثل سپاهان که سریعا استعفای کارترون را پذیرفت و محرم نویدکیا را انتخاب کرد، تصمیم سریعی گرفته نمی‌شود؟ سکوت در این مقطع، بیش از آنکه محافظه‌کاری باشد، نوعی خودزنی مدیریتی است.

بازار
از طرف دیگر، بازار نقل‌وانتقالات در حال داغ شدن است و تیم‌هایی مثل سپاهان و استقلال، بی‌سروصدا در حال ترمیم ضعف‌هایشان هستند. پرسپولیس اما علی‌رغم استارت سریع و طوفانی در نقل و انتقالات، تیمی نامتوازن در اختیار دارد: ترافیک عجیب در پست وینگر و نبود عمق لازم در خط دفاع و حمله. جدایی سردار دورسون که با کارتال رابطه‌ای تنگاتنگ داشت در صورت بازنگشتن سرمربی ترکیه‌ای بسیار محتمل است و عیسی آل‌کثیر نیز خداحافظی کرده. حالا تنها علی علیپور باقی‌مانده، و این برای تیمی که می‌خواهد مدعی بماند، کافی نیست. خط دفاعی نیز در پست دفاع راست مهره ندارد و دفاع مرکزی نیز به یک بازیکن قابل اعتنای دیگر نیاز دارد.
تغییر سرمربی اگر قطعی‌ست، باید همین حالا رخ دهد؛ نه یک ماه بعد و نه در آستانه شروع لیگ و کشته شدن زمان طلایی اردوی تابستانی. گزینه‌هاس جایگزین باید متناسب با پرسپولیس انتخاب شود؛ نه صرفا نام‌های بزرگ و نشدنی، بلکه مربی‌ای با شناخت کامل از ساختار فوتبال ایران و البته توانایی مدیریت فشارهای بالای پرسپولیس. تکرار ماجرای گاریدو، تنها حاصل درس نگرفتن از گذشته است.
مدیریت همچنین باید با شفاف‌سازی، آرامش را به اردوگاه هواداران بازگرداند. شایعه بازگشت برانکو، اگرچه می‌تواند جذاب باشد، اما تا زمانی که رسمی نشود، بیش از آنکه امید بدهد، توقعات را بالا می‌برد و تیم را در بلاتکلیفی نگه می‌دارد. در این میان، سکوت مدیر و مالکان اصلی باشگاه، بزرگ‌ترین مانع برای اعتمادسازی است.
اکنون، باشگاه پرسپولیس در نقطه‌ای قرار دارد که آینده فصل را رقم می‌زند. این بار فرصت آزمون و خطا وجود ندارد. نه هوادار، نه ساختار فنی، و نه حتی شرایط فعلی کشور، اجازه اشتباه نمی‌دهند. اگر تصمیم جدایی از کارتال گرفته شده، باید با جسارت اجرا شود. مدیریت، امسال فقط با تصمیم‌گیری سریع، شجاعانه و حساب‌شده می‌تواند فصل را نجات دهد.
نکته جالب توجه اینکه موفق ترین انتخاب کادر مدیریتی فعلی اوسمار ویه‌را بوده که بعد از جدایی یحیی، هیچ هواداری با سرمربیگری او موافق نبود و بنابراین باید از تسلیم شدن مقابل جریان های هواداری پرهیز کرد. در این لحظه پرسپولیس به تصمیمی سریع، عقلانی و حساب‌شده نیاز دارد نه مرور رزومه و اسامی در ترنسفرمارکت و وزن‌کشی و ردیف کردن اسامی. فقط انتخاب!