بزرگنمايي:

ندای لرستان - وطن امروز / «شما بگویید، ما می‌سازیم» عنوان یادداشت روز در روزنامه وطن امروز به قلم احمدرضا هدایتی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بنیان‌گذار کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) 31 فروردین‌ 1360 در جمع پرسنل صنایع نظامی کشور در بیانات مبسوطی خطاب به مردم و مسؤولان بر ضرورت باور به توانمندی‌های داخلی تأکید کردند و فرمودند: «اگر افکار شما آزاد شد و باورتان آمد که ما می‌توانیم صنعتکار باشیم، خواهید توانست... اگر کشاورزان ما باورشان این باشد که ما می‌توانیم در کشاورزی به جایی برسیم که صادر کنیم و وابسته به غیر نباشیم، بلکه دیگران به ما محتاج باشند، می‌توانند. اگر شماهایی که در صنعت هستید و پرسنل صنعتی [هستید] در ارتش این باور را داشته باشید و به تجربه این باور را امروز دارید که‌ می‌توانید صنّاع (صنعتگر) باشید و می‌توانید کارهای ابتکاری بکنید، خواهید توانست». از آن سال به بعد عبارت «ما می‌توانیم» به یک شعار راهبردی در مسیر پیشرفت کشور تبدیل شد و در برخی عرصه‌ها نظیر صنایع دفاعی، صنایع هسته‌ای، پزشکی، نانو و امثال آن نتایج شگفت‌آوری را به همراه داشت. می‌گویند ژاپنی‌ها نیز جمله مشابهی دارند با این مضمون: «شما بگویید، ما می‌سازیم»؛ جمله‌ای که سال‌هاست روی تابلوهای متعددی در معابر و مراکز عمومی این کشور نقش بسته و رسانه‌های ژاپنی نیز در انتشار آن همکاری دارند، این جمله به آن معناست که ما آمادگی داریم ایده‌های شما در موضوعات مختلف را به یک کالای تجاری تبدیل کنیم. چینی‌ها نیز از طرح اینگونه شعارهای برانگیزاننده غفلت نکرده‌اند اما تفاوت اصلی برخی مردم و مسؤولان ما با آنها در این است که آنها واقعا به این باور رسیده‌اند که «می‌توانند» و به طور کامل و دقیق به این شعارها عمل کرده‌اند، در حالی که در کشور ما شعار «ما می‌توانیم» همانند شعارهای سالانه حضرت امام خامنه‌ای یا به طور ناقص عملیاتی شده یا فقط برخی مجموعه‌های خاص مانند صنایع دفاعی به شکل جدی و اصولی به آن عمل کرده‌اند و همین مساله یعنی عدم خودباوری، ضعف اراده در اجرا و نیز موانع موجود در مسیر تولید سبب شده بسیاری از نخبگان از ورود به کارهای جدید بویژه کارهای فناورانه، پیچیده و پرهزینه اجتناب و بعضا اقدام به مهاجرت کنند. در واقع از یک سو عدم خودباوری کامل یا حتی نسبی در بخشی از پیکره جامعه و از سوی دیگر ناتوانی، ناکارآمدی، ناشیگری و بی‌تفاوتی برخی مسؤولان و مدیران ذی‌ربط و گاهی حتی سهم‌خواهی و فساد اداری زیرمجموعه، شرایط پیگیری تحقق طرح‌ها و ایده‌ها و ورود به عرصه تولید را از نخبگان، کارآفرینان و متخصصان کشور سلب کرده است و این در شرایطی است که هیچ‌یک از کشورهای پیشرو در تولید و تجارت (حتی کشورهایی مانند چین و ژاپن) به اندازه کشور ما از منابع و امکانات طبیعی و غیرطبیعی و نیروی انسانی مستعد، باانگیزه و توانمند برخوردار نبوده و نیستند.
از آنجا که در این رابطه سنگین بودن هزینه طراحی، قالب‌سازی و نمونه‌سازی طرح‌ها و ایده‌های صنعتی، همچنین کمبود قالب‌ساز حرفه‌ای، نیز سرقت ایده‌های نو توسط افراد فرصت‌طلب در کشور ما جزو مهم‌ترین موانع عدم تحقق تولید به شمار می‌رود، لذا پیشنهادات ذیل جهت استحضار مسؤولان ذی‌ربط ارائه می‌شود.
1- رفع کامل موانع تولید و سرمایه‌گذاری که همچنان مهم‌ترین و اصلی‌ترین دغدغه سرمایه‌گذاران و کارآفرینان در این زمینه به شمار می‌رود.
2- ایجاد، توسعه و تقویت رشته‌های طراحی و قالب‌سازی در موضوعات مختلف در دانشگاه‌های صنعتی کشور و رفع نواقصی که در این زمینه وجود دارد.
بازار
3- ایجاد مراکز دولتی موقت یا دائم برای طراحی، قالب‌سازی و نمونه‌سازی رایگان یا ارزان‌قیمت (ترجیحا استفاده از ظرفیت پارک‌های فناوری) برای کمک به عملیاتی شدن طرح‌ها و ایده‌هایی که توسط نخبگان و دانشمندان و سایر ایده‌پردازان کشور ارائه می‌شود.
4- تهیه، تأمین و تولید ابزار و امکانات مرتبط از جمله نرم‌افزارهای مورد نیاز برای طراحی، پرینترهای سه‌بعدی صنعتی، دستگاه‌های سی‌ان‌سی جدید و پیشرفته و سایر امکاناتی که می‌تواند به اجرای این مهم کمک کند.
5- ایجاد سایت یا سامانه ویژه گردآوری ایده‌ها در بخش‌ها و موضوعات مختلف با رعایت کامل نکات حفاظتی برای جلوگیری از سوءاستفاده دیگران (اعم از داخلی و خارجی) ضروری است.
6- انجام اقدامات لازم برای تسریع در دستیابی به ایده‌های مربوط به صنایع های‌تک و تولید ماشین‌آلات و تجهیزات مدرن و سنگین و انحصاری که معمولا دارای پیچیدگی‌های فنی هم هست.
7- یکی از نگرانی‌های اصلی و مهم ایده‌پردازان و کارآفرینان، سرقت و تصاحب ایده‌های آنها توسط کسانی است که به هر نحوی در جریان موضوع قرار می‌گیرند، لذا اتخاذ تدابیر لازم برای تضمین رعایت کامل و قطعی مالکیت معنوی طرح‌ها و ایده‌ها و جلوگیری از سرقت احتمالی آن توسط کسانی که کار بررسی، طراحی، نمونه‌سازی و پیگیری و سایر امور را بر عهده می‌گیرند نیز بسیار ضروری است.
موانع و مشکلات مورد اشاره به حدی عرصه را بر کارآفرینان و حتی تولیدکنندگان موجود تنگ کرده که بسیاری از آنها یا عطای تولید را به لقای آن بخشیده و از ادامه آن منصرف شده‌اند یا قصد خروج از بخش تولید و اشتغال به کار واسطه‌گری یا در نهایت مونتاژکاری با استفاده از قطعات وارداتی را در سر می‌پرورانند که به هیچ‌وجه به نفع اقتصاد کشور نیست.