بزرگنمايي:

ندای لرستان - کیهان /متن پیش رو در کیهان منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
گفت‌وگوی غیرمستقیم میان ایران و آمریکا، با میانجی‌گری عمان، اکنون در آستانه دور پنجم قرار دارد. اما برخلاف فضاسازی رسانه‌های غربی و القائات جریان غرب‌گرای داخلی، نه این مذاکرات به افقی روشن رسیده و نه طرف آمریکایی ذره‌ای از خصومت ریشه‌دار و خباثت تاریخی خود علیه ملت ایران عقب ‌نشسته است. اکنون پس از اظهارات تند مقامات آمریکایی، دولت، مجلس و ملت ایران یکصدا درباره مذاکرات تردید و درباره حق ایران در غنی‌سازی اتفاق نظر دارند.
مقامات آمریکایی در روزهای اخیر با اظهاراتی بی‌پرده علیه حق قانونی و مسلم ملت ایران در غنی‌سازی اورانیوم، عملاً مذاکرات را وارد بن‌بستی از پیش‌طراحی‌شده کردند؛ بن‌بستی که نه حاصل سوءتفاهم یا اختلاف‌نظر فنی، بلکه نتیجه‌ مستقیم زیاده‌خواهی واشنگتن برای خالی کردن دست ایران از توان هسته‌ای و تحمیل اراده خود به کشوری است که چهار دهه در برابر سلطه مقاومت کرده است.
در این میان، سخنان مهم و راهبردی رهبر معظم انقلاب در مراسم سالگرد شهادت رئیس‌جمهور فقید، شهید آیت‌الله سیدابراهیم رئیسی، دقیقاً در همین چارچوب قابل تحلیل است. معظم‌له با اشاره‌ای هوشمندانه به هدف طرف مقابل از اصرار بر مذاکره مستقیم، تصریح فرمودند: «هدف آنها القای نوعی تسلیم ایران است. شهید رئیسی این اجازه را به آنها نداد. البته در زمان ایشان مذاکره غیرمستقیم مثل زمان کنونی انجام می‌شد که به نتیجه نرسید که الان هم گمان نمی‌کنیم به نتیجه برسد و نمی‌دانیم چه خواهد شد.»
این سخنان دقیقاً به همان نقطه‌ای اشاره دارد که دلسوزان نظام، انقلاب و کشور از ابتدا نسبت به آن هشدار داده بودند: مذاکرات فروردین‌ماه 1404 که با ارسال نامه ترامپ و پالس مذاکره از سوی کاخ سفید آغاز شد، از ابتدا چیزی فراتر از یک شوی دیپلماتیک و تبلیغاتی برای مصرف داخلی آمریکا نبود؛ ترفندی تکراری برای شکستن مقاومت ملت ایران، آن هم از مسیر فرسایش و خدعه.
بازار
پیش‌بینی کیهان به واقعیت پیوست
کیهان پیش‌تر و طی دوماه اخیر بارها نتیجه این روند را پیش‌بینی کرده بود که مذاکره با آمریکای ترامپ با توجه به سابقه قبلی وی در مذاکرات و توافقاتی که با دیگر کشورها و حتی شرکا و متحدین خود در آمریکای شمالی و اروپای غربی داشته و با توجه به شخصیت جاه‌طلب و تبلیغات‌محور وی بی‌فایده است. و از این رهگذر مسئولان را از حساس کردن بازار و ایجاد انتظارات واهی درباره این مذاکرات برحذر داشته بود.
کیهان پیش از این با اشاره به تحریم‌های اخیر آمریکا علیه ایران (آن هم دقیقا همزمان با مذاکرات) و همچنین با توجه به گنده‌گویی ترامپ و رسانه‌های غربی در جعل نام خلیج ‌فارس و مواضع اخیر ویتکاف و دیگر مقامات آمریکایی درباره غنی‌سازی ایران، خواستار توقف مذاکرات و موکول کردن ادامه آن به عذرخواهی و تغییر روند طرف آمریکایی شده بود. 
گفتنی است روش دولت ترامپ در مواجهه با ایران در دولت پیشین آمریکا نیز اجرا می‌شده است. دولت دموکرات بایدن در اعمال تحریم‌ها و فشارهای گسترده بر کشورمان از هیچ اقدامی فروگذار نکرد و اگر تغییر در ریل سیاست خارجی به واسطه دولت شهید رئیسی نبود، کشور از وضعیتی که در پایان دولت حسن روحانی در فروش و صادرات نفت قرار داشت خارج نمی‌شد. دولت بایدن نیز همانند ترامپ حسن نیت ایران را با سوءنیت و اقدامات خصمانه پاسخ داد و حتی به پیش‌نویس اسفند 1399 که سرشار از اقدامات داوطلبانه حسن نیت‌ساز از سوی ایران بود پاسخ منفی داد.
در حالی‌که بسیاری از کارشناسان منصف و ناظران مطلع، نسبت به نیت واقعی آمریکا هشدار داده بودند، نظام جمهوری اسلامی ایران با هوشمندی و برای بستن راه بهانه‌جویی طیف غرب‌گرای داخلی، مجوز مذاکرات غیرمستقیم را صادر کرد. تصمیمی که ضمن نشان دادن بلوغ و منطق دیپلماسی انقلابی، این پیام را به افکار عمومی منتقل کرد که ایران راه مصالحه و گفت‌وگو را نبسته، اما باج هم نخواهد داد.
اکنون با گذشت چندین ماه از مذاکرات غیرمستقیم میان تیم مذاکره‌کننده ایران به ریاست «سیدعباس عراقچی» وزیر امور خارجه کشورمان و تیم آمریکایی به ریاست «استیو ویتکاف» نماینده ویژه ترامپ، بار دیگر نقاب از چهره واقعی آمریکا کنار رفته و طینت خصمانه این کشور بیش از پیش آشکار شده است. تحریم‌های چند مرحله‌ای جدید، به اعتراف خود آمریکایی‌ها، صنایع هسته‌ای، شبکه فروش نفت و صادرات گاز مایع ایران را هدف قرار داده‌اند. اگر این اقدامات خصمانه، نشانه‌ حسن نیت است، پس معنای دشمنی چیست؟!
طیف غربگرای داخلی که چشمان خود را بر تمام اقدامات خصمانه آمریکایی‌ها بسته و حتی در ماه‌های اخیر دست به سفید‌شویی ترامپ نیز زدند، به احتمال زیاد در صورت توقف مذاکرات، آتش توپخانه خود را همچون همیشه به سوی داخل نشانه می‌روند ولی این طیف و عاملان و مسببان برجام باید به این سؤال پاسخ دهند که اساسا چه اقدامی از سوی آمریکا ممکن است غیرت آنان را به جوش آورد و به عنوان اقدام خصمانه تلقی شود؟ و یا به این سؤال پاسخ دهند که آمریکا در طی دو ماه اخیر چه نشانه‌ای از حسن نیت را در قبال رویکرد سازنده ایران نسبت به مذاکرات بروز داده است؟
آمریکایی‌ها در کنار ادامه فشار حداکثری و تهدیدات خود، به شکل سخیفانه پروژه تحریف را نیز کلید زده و با طرح مسائل موهوم درباره نام تاریخی و ابدی خلیج‌ فارس سعی در کلید زدن ضلع دیگر از سیاست چندوجهی خود در قبال ایران دارند، سیاستی که بالعکس منجر به نمایش اتحاد ملی در این موضوع شد.
طرف آمریکایی در عین مذاکره، به موازات، پروژه فشار حداکثری را با چهره‌ای بزک‌شده و به سبک ترامپ دوم دنبال می‌کند. ترامپ در دور دوم ریاست‌جمهوری خود، همان سیاست‌های دوره اول را با شدت بیشتری دنبال می‌کند و تلاش دارد با ابزار مذاکره، ایران را به پذیرش عقب‌نشینی از اصول و خطوط قرمز خود وادارد؛ که البته کور خوانده است! تنها نقطه تفاوت وی با دور اول ریاست جمهوری خود در ادعای دروغین وی در پیگیری مسیر دیپلماسی و ژست مزورانه و ریاکارانه وی در ارجحیت دادن مذاکره بر فشار است.
ایران اکنون با صدای واحد دولت، مجلس و ملت، به‌روشنی اعلام کرده است که غنی‌سازی، نه یک امتیاز قابل معامله، بلکه خط قرمز قطعی و غیرقابل‌ عقب‌نشینی جمهوری اسلامی است. جمهوری اسلامی ایران تحت هیچ شرایطی غنی‌سازی را وجه‌المصالحه قرار نخواهد داد؛ نه در قالب توافق، نه در پوشش اعتمادسازی و نه به بهانه لغو تحریم‌هایی که هر روز رنگ و شکل تازه‌ای به خود می‌گیرند.
مذاکرات، هرچند با صبر و حوصله‌، هوشمندی و منطق طرف ایرانی همراه بوده، اما اکنون به نقطه‌ای رسیده که باید پرسید: ادامه این روند با وجود لجاجت، تحقیر و کارشکنی طرف مقابل چه توجیهی دارد؟ آیا وقت آن نرسیده که سیاست «مقاومت فعال» جایگزین روند فرسایشی و پرخطر گفت‌وگو با گرگی شود که لبخند می‌زند و پنجه تیز می‌کند؟
تجربه نشان داده که آمریکایی‌ها فقط زبان قدرت را می‌فهمند و هرجا در برابر ملت ایران کوتاه آمده‌اند، نه در میدان مذاکره، بلکه در عرصه ایستادگی ملت و پیشرفت داخلی ما بوده است. اکنون نیز همان نسخه، راه‌حل عبور است.
در همین راستا موضع قاطع و هوشمندانه معاون اول رئیس‌جمهور، وزیر امور خارجه و مجلس شورای اسلامی نشانگر یکصدایی ایران در این حوزه است. دولت، ملت و مجلس ایران یکصدا حق غنی‌سازی را خط قرمز خود می‌دانند و درباره ادامه مذاکرات با طرفی که هیچ حسن نیتی را در عمل نشان نداده تردید دارند.