بزرگنمايي:

ندای لرستان - گروهی از مهندسان محیط زیست در دانشگاه استرثکلاید اسکاتلند و دانشگاه دالهاوزی کانادا دریافتند که روش‌های بازیافت پلاستیک ممکن است به‌ طور ناخواسته منجر به افزایش میکروپلاستیک‌های محیطی شود.

به گزارش فیز، یک گروه تحقیقاتی در پژوهش خود آب مورد استفاده برای تمیز کردن پلاستیک را در یک کارخانه بازیافت آزمایش کردند. به‌ طور کلی تلاش‌های بازیافت پلاستیک از همه نظر شکست بزرگی بوده و نتایج تحقیقات قبلی نیز نشان داد که تنها 9 درصد از پلاستیک در سراسر جهان بازیافت می‌شود. در ایالات‌ متحده این مقدار تنها پنج درصد است.
با اینکه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان بطری‌های پلاستیکی خود را با وظیفه‌شناسی جدا می‌کنند اما بیشتر پلاستیک‌ها به‌ هر حال در محل‌های دفن زباله جمع می‌شوند و اکنون به‌ نظر می‌رسد که فرآیند بازیافت ممکن است اوضاع را بدتر کند. در این تلاش جدید گروه تحقیقاتی مجوز آزمایش یک کارخانه بازیافت پلاستیک را دریافت کردند تا دریابند آیا آلودگی پلاستیکی منتشر می‌شود یا خیر.
به گفته محققان مشکل این است که برای بازیافت ابتدا پلاستیک باید تمیز شود. این کار با چندین بار شستن آن در آب انجام می‌شود. بقیه فرآیند شامل خرد کردن و ذوب شدن است تا پلاستیک به شکل گلوله درآورده شود.
نتایج تحقیقات قبلی نشان داده که شست‌وشوی ممکن است منجر به انتشار میکروپلاستیک در آب شود. در این تلاش جدید گروه دریافتند پلاستیک چهار بار شسته می‌شود.
منابع آب مورد آزمایش قرار گرفت تا مشخص شود چه مقدار پلاستیک (به شکل ذرات میکرون) در آب باقی مانده است. گروه تحقیقاتی میکروپلاستیک‌ها را در هر چهار منبع آب پیدا کردند.
آنان همچنین خاطرنشان کردند که بیشتر آب یا به سیستم‌های فاضلاب یا به‌ طور مستقیم به محیط زیست در اکثر کارخانه‌های بازیافت هدایت می‌شود. پس از جمع‌آوری تمام ذرات مشاهده شده، این گروه تخمین زد که این مرکز می‌تواند حدود 6.5 میلیون پوند میکروپلاستیک را در هر سال به محیط منتشر کند.
اما داستان چیزهای بیشتری را بازگو کرد؛ محققان فاش کردند که تاسیسات مورد مطالعه یک سیستم فیلتراسیون نصب کرده بود که تعداد ذرات را حدود 50 درصد کاهش داد. با این حال زنگ خطری وجود داشت و محققان فقط پلاستیک‌های کمتر از 1.6 میکرون را آزمایش کردند؛ در صورتی که ذرات پلاستیک می‌توانند بسیار کوچکتر از آن باشند.
نتایج تحقیقات قبلی نشان داده که برخی از آن‌ها می‌توانند به اندازه‌ای کوچک باشند که به سلول‌های منفرد در بدن حیوانات راه پیدا کنند.
یافته‌های این تحقیق در مجله the Journal of Hazardous Materials Advances منتشر شده است.