چاپ

ندای لرستان - ابتکار / « اصولگرایان ومارهای درآستین ؟! » عنوان سرمقاله مدیر مسئول روزنامه ابتکار، محمدعلی وکیلی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
مرحله دوم انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی دیروز برگزار شد. بر این اساس روز هفت خرداد، پایان مجلس انقلابی یازدهم وشروع مجلس انقلابی دیگری خواهدبود. آنچه تا به اکنون معلوم شده است اینکه مجلس دوازدهم متکثرتر از مجلس یازدهم والبته رادیکال‌تر هم خواهد بود. اگر بخواهم آرایش کلی مجلس دوازدهم رانشان دهم، بایدعرض کنم تاکنون حضور سه فراکسیون قطعی است فراکسیون نیروهای نزدیک به قالیباف، حداد که درقالب لیست شانا وارد رقابت‌ها شدند. فراکسیون نیروهای وفادار به نسل جوانتر اصولگرایان که درقالب امنا، شریان، صبح ایران و بعضا پایداری‌ها حضور داشتند. سومین فراکسیون هم متعلق به مستقلین، اعتدالیون واصلاح‌طلبان خواهد بود. انتخابات مجلس دوره دوازدهم شگفتی‌های زیادی داشت و رونمایی از اختلافات و ریزش و رویش‌های جدید جریان انقلابی خواهدبود. انتخاب هیات رئیسه، اولین ایستگاه وزن‌کشی و تعیین آرایش نهایی به حساب می‌آید. درحال حاضر همه نگاه‌هابه سه گانه قالیباف، ذوالنوری ومتکی است آنچه شگفتی انتخابات این دوره را رقم زد، بر کشیدن لیست صبح ایران بامحوریت رائفی‌پور می‌باشد. جریان اصولگرا و بخش‌های مختلف حاکمیت مدت‌ها پیش با در اختیار قرار دادن تریبون‌های مختلف از این جوان ناشناخته، چهره‌ای روئین‌تن وپر آوازه ساختند. آن‌چنان محبوبیت درجامعه مذهبی کسب کرد که امروز به راحتی ویک تنه از روی لیست‌های احزاب و پدرخوانده‌های اصولگرا عبور می‌کند. سهم اوبه تنهایی یک قطب سه‌ضلعی مجلس دوازدهم را تشکیل می‌دهد. ظهور و نمود او در این روزها به مهمترین چالش جریان اصولگرا و انقلابی تبدیل شده است. هیچکدام ازحامیان دیروزش جرأت پذیرش مسئولیتش ومخالفت علنی باایشان راندارند. درمحافل اصولگرایی از ایشان به «مار در آستین» تعبیرمی‌شود. زخم های جریان اصولگرا درنتیجه نیش «ماردرآستین» دیگری بنام احمدی‌نژاد، ترمیم نشده بود، که گرفتار رائفی‌پور شدند‌. به‌نظر نگارنده درمجلس دوازدهم هرکس رئیس شود اما یک نفر تا اطلاع ثانوی، برای خود حق ریاست بر آن مجلس را قائل است. آن یک نفر کسی نیست جز آقای رائفی پور درتجربه تاریخی، نقش رئیس بر مجلس به مراتب از رئیس در مجلس بیشتر و مؤثرتر است؛ مگر اینکه تا دیر نشده جریان اصولگرا آستین بالا زنند ونردبان را از زیر پای این گل پسر چموش بکشند ولی خود کرده را تدبیر نیست.