بزرگنمايي:

ندای لرستان- حجت‌الاسلام اصغر عالی‌پور، مدرس حوزه و دانشگاه  در شرح دعای چهارم صحیفه سجادیه، اظهار کرد: در بخش اول دعای چهارم صحیفه سجادیه می‌خوانیم که ایمان بزرگ‌ترین و عظیم‌ترین نیرو و توانی است که می‌تواند فطرت درست و راستین انسان را از پرده‌های حجاب و زر و زیورهای گوناگون بیرون کشیده و از آن بهره برده و به‌کار گیرد، به‌گونه‌ای که موانعی که در سر راه قرار دارند را نادیده گرفته و هیچ یک از آنها یارای مقابله با آن را نداشته باشند و تا آخرین لحظه زندگی به دفاع از عقاید و باورهای خود بپردازد و وجود موانع و مزاحمت‌های بسیار نه تنها آن را ناامید نمی‌کند بلکه باعث می‌شود که او با شوق و شور بسیار برای برطرف کردن آنها تلاش کند.

وی ادامه داد: اگر ایمان به‌طور کامل در دل و جان آدمی رسوخ کند و تنها گفته زبانی نباشد شخصیتی خاص و منحصر به فرد به شخص با ایمان می‌بخشد به‌طوری‌ که عیب‌جویی آدم‌های بدخواه و تکذیب دیگر انسان‌ها در او اثر نداشته و مانعی برای او نخواهند بود.

عالی‌پور با بیان اینکه ایمان و شناخت تنها از چشم دل بر می‌آید و با چشم ظاهر بین دنیایی نمی‌توان آن‌را دید، افزود: به‌طور مثال افراد بسیاری در طول تاریخ در کنار پیغمبران حضور داشتند و با آنان چشم در چشم می‌شدند اما از اصل و واقعیت ایمان بهره و نصیبی نبرده‌اند، بنابراین با تدبر در آیات و همچنین روایات موجود می‌توان گفت افرادی که با ایمان هستند و حقیقت آن بر دل‌شان نشسته است دارای مراتب علم‌الیقین، عین‌الیقین و حق‌الیقین هستند.

وی اظهار کرد: علم قطعی داشتن به وجود یک چیز را علم‌الیقین، رسیدن به مرتبه شهود را عین‌الیقین و رسیدن به متن واقع و جدایی از استدلال، عبارت و الفاظ را حق‌الیقین گویند که در سوره تکاثر و همچنین واقعه به این سه مرتبه اشاره شده است.

عالی‌پور گفت: در فراز دیگری از این دعا می‎خوانیم «اللَّهُمَّ وَ أَصْحَابُ مُحَمَّدٍ خَاصَّهً الَّذِینَ أَحْسَنُوا الصَّحَابَهَ وَ الَّذِینَ أَبْلَوُا الْبَلَاءَ الْحَسَنَ فِی نَصْرِهِ، وَ کَانَفُوهُ، وَ أَسْرَعُوا إِلَی وِفَادَتِهِ، وَ سَابَقُوا إِلَی دَعْوَتِهِ، وَ اسْتَجَابُوا لَهُ حَیْثُ أَسْمَعَهُمْ حُجَّهَ رِسَالَاتِهِ. وَ فَارَقُوا الْأَزْوَاجَ وَ الْأَوْلَادَ فِی إِظْهَارِ کَلِمَتِهِ، وَ قَاتَلُوا الْآبَاءَ وَ الْأَبْنَاءَ فِی تَثْبِیتِ نُبُوَّتِهِ، وَ انْتَصَرُوا بِهِ؛ بارالها بر یاران و اصحاب محمد(ص) سلام و درود فرست، به‌ویژه آنان که به بهترین شکل یار و همراهش بوده‌اند و در یاری رساندن به او تلاش کردند و به او کمک کردند و در آزمایش‌های سخت به بهترین صورت موفق شدند، و در پذیرفتن دعوتش از هم سبقت گرفتند و چون رسول خدا(ص) دلایل روشن و آشکار پیامبری و رسالتش را بر ایشان گفت اجابت کردند و پذیرا شدند، آن زمان که برای آشکار کردن رسالت و دعوت او، از همسر و فرزندان خود دل بریدند و با پدران و فرزندان خود نبرد کردند تا پایه‌های نبوتش را محکم کنند و در نهایت به برکت وجود او پیروز گردند.»

این مدرس حوزه و دانشگاه ادامه داد: اصحاب و یاران رسول خدا(ص) آن زمان که با بیعت کردن با او راه ایمان را پیدا کردند، بی‌مهری و طرد شدن توسط نزدیکان خود را به جان خریدند و رشته خویشاوندی و فامیلی آن‌ها از هم گسیخته شد. آنان برای رضایت پروردگارشان تمام آنچه که به آن تعلق خاطر داشته‌اند را ترک کرده و از هیچ عمل و تبلیغی برای فراگیر کردن دعوت حضرت حق فروگذار نکردند.

عالی‌پور افزود: آنان از ترک شهر و دیار خود و پناهنده شدن در سرزمینی دیگر و رها کردن زندگی خوب خود و تن دادن به سختی‌ها و تحمل ظلم و ستم‌هایی که بر آنها روا می‌شود، برای پیشبرد اهداف والا ترس و واهمه‌ای نداشتند و تمام آنها را متحمل می‌شدند بدون اینکه خسته و دلسرد شوند.

این مدرس حوزه و دانشگاه ادامه داد: اولین نکته مسئله آزمایش الهی است که در آیاتی همچون آیه 155 سوره بقره به آن اشاره شده است، البته دانستن این موضوع که انتخاب بهتر معیار سنجش سلامت روح آدمی نیست بلکه چیزی که بر صحت و همچنین استقامت روحی دلالت دارد، آزمایش و آزمون الهی است که در موارد مختلف دامن‌گیر آدمی شده و انسان باید به وظیفه خود عمل کند.

وی بیان کرد: یاران حضرت اشخاصی سست عنصر نبوده‌اند و در برابر هر ادعایی سر تعظیم فرود نمی‌آوردند، آنها تنها زمانی تسلیم می‌شدند که حجت، برهان و دلیلی وجود داشته باشد و به همین دلیل فرمود: قبول آنها پس از شنیدن دلیل و استدلال است و در پذیرش حجت با دقت کامل عمل می‌کردند و تا دلیل بر ایشان ملموس نمی‌بود، تسلیم نمی‌شدند.

عالی‌پور ادامه داد: همچنین آنان در حفظ کردن آنچه که با احتیاط کامل به‌دست آورده بودند، از خود پایداری و استقامت بالایی نشان می‌دادند که همین خصلت‌شان مایه درس و عبرتی برای آیندگان شد. باید دانست منشأ همه این صبرها، محبت‌ها، مودت‌ها و دوستی‌هایی است که پروردگار در آیه‌هایی مانند 92 سوره آل‌عمران، 8 دهر، 165 بقره و 54 مائده به آنها اشاره کرده است.

وی تصریح کرد: در واقع اگر که شخصی متوجه شد هر اتفاق کوچک و بزرگی تنها در ید اراده خداست، جز توسل به پروردگار راه دیگری را نمی‌جوید و محبتش جز به خدا که تأثیرگذار اصلی و حقیقی است به هیچ چیز دیگری تعلق نخواهد گرفت و هیچ‌گاه به غیر او رو نخواهد آورد مگر با این توهم نادرست و غلط که می‌توان از غیر خدا نیز کمک و مددی خواست.