بزرگنمايي:

ندای لرستان- حوالی ظهر است و بعد از رهایی از ترافیک مرکز شهر به محل خلوت تری  که کارگاه نجاری حسین و برادرش قرار دارد می رسم؛ ماسکی بر چهره دارد و مشغول کار است؛ آفتابگیر نبودن کارگاه، سردی هوا را در دست های حسین روشندل بیشتر کرده است که گاه گاهی دستان خود را به هم می مالد و دوباره کار را از سر می گیرد.

در گوشه ای از فضای کار، مادر حسین حال و هوای خانه را  گویی طراحی کرده است آنجا که هیتری زیر یکی از میزهای مخصوص کامپیوتر گذاشته و لحاف کرسی با طرح روتختی های چهل تکه روی آن انداخته است تا فرهنگ سنتی و نوستالژیک  کرسی های قدیمی را تداعی کند و حتی اگر تجربه اش هم نکرده باشی اما با دیدنش دلت گرم می شود از  ساختن آرامشی و دلگرمی از جنس خانه در فضای سرد محیط کار.

حسین که کنار مادر پای میز کرسی مانند نشسته است می گوید:همیشه کارکردن را دوست داشته و از کودکی تا کنون به انجام کارهای هنری علاقه داشت است و با علاقه ای که به چوب دارد نجاری را بسیار دوست دارد و سفارش های مشتری ها را همان گونه که دوست دارند بخوبی انجام و تحویل آنها می دهد.

این روشندل می گوید:درس خواندن و ادامه تحصیل را هم دوست دارم ولی اگر با خودم صادق باشم کار کردن را بیشتر می پسندم چون می خواهی درس بخوانی تحصیل کنی تا به کاری برسی وقتی این توان را دارم که اکنون کار کنم پس سختی تحصیل را انتخاب نمی کنم و با علاقه شغلم را ادامه می دهم.

حسین از دوستان روشندل خود می گوید که بیشتر در کار مداحی و حفظ قرآن هستند و گاهی با هم درارتباطند و اینکه دوست دارد اگر زمانی سرمایه و توان مالی داشت کارگاه بزرگتری را راه اندازی کند و بتواند افراد دیگری را مشغول به کار کند.

وی ادامه می دهد: یکی از برنامه هایش برای آینده، عملی کردن همین کار است تا بتواند با کارگاهی بزرگ افرادی را در کنار خود به کار مشغول کند و اینگونه با زبان عمل و کار نشان دهد هیچ گاه نباید احساس ضعف را در خود پرورش داد و راهی پیدا کرد تا هنری و  کاری از خود داشته باشی و سربار هیچ کس حتی مادرت نباشی و بدانی تنها در آن صورت است که دست کم توانسته ای دل خودت را شاد و مادرت را از نگرانی رها کنی.

مادر در حالیکه مشغول ثبت سفارش مشتری است می گوید : همین که پسرم  حال خوبی دارد و احساس سربار بودن را ندارد برایم کافی است اما اگر شرایطی فراهم می شد تا کار خود را توسعه دهد می توانست کمک حالی برای حال و روز زندگی افرادی دیگر همانند خودش باشد.

حسین در ادامه سخن مادر می گوید: وقتی کسی هدف داشته باشد و در زندگی برای خودش برنامه ای و هدفی را در نظر داشته باشد تمام تلاش و حواس خود را متمرکز آن خواسته و هدف می کند من از همان ابتدا می دانستم باید کار کنم و کار کردن را دوست داشتم چون باعث انگیزه و ایجاد حس زندگی در من می شد.

این روشندل افزود: از خانه بیرون آمدن برای فرد نابینا آن هم در شرایطی که مبلمان شهری خیلی مناسب سازی نشده است کار سختی است ولی نباید تسلیم شد می توان در خانه ماند و تا همیشه خود را قربانی شرایط نامساعد و نامطلوب دانست اما حال و روحیه خوب را زمانی می توانی بدست آوری که با هدف و پشتکار خانه را ترک کنی و به کاری مشغول شوی ، کاری که استقلال و وابسته نبودنت را تضمین می کند.

شرایط اقتصادی موجود و مسیر ناهموار رسیدن به شغل و یک منبع درآمد ؛ برای  بسیاری از جوانان رسیدن به شغل و درآمدی که بتوان با آن زندگی روزمره را تامین کنند را به آرزو تبدیل کرده است . قطعا چنین شرایطی برای افرادیکه به نوعی دچار محدودیت های جسمی و حرکتی و بینایی هستند شرایط بسیار سخت تر است و دیدن همت و تلاش افرادی همچون حسین زندی که برای خود ایجاد اشتغال کرده است نشان دهنده روزنه امیدی بر این مبنا است که با تلاش می توان بر هر مشکلی و ناهمواری پیروز شد.

کرم رضا پیردایه رئیس اداره بهزیستی بروجرد می گوید : حدود 700 نابینا و کم بینا تحت حمایت بهزیستی این شهرستان هستند که با توجه به اینکه توانمند سازی افراد تحت پوشش از اهداف نهایی سازمان بهزیستی است.

وی افزود: سایر نابینایان و کم بینایان تحت پوشش نیز با توجه به شرایط جسمی که دارند مورد حمایت های مادی و  توانبخشی قرار دارند.

منصوره کریمی بانوی نابینایی که مسوولیت انجمن نابینایان و کم بینایان سپید زاگرس بروجرد را بر عهده دارد نیز گفت: این انجمن 120 عضو دارد که 80 عضو آن زن و 40 عضو آن مرد هستند و در این انجمن کلاس های مشاوره، آموزشی و فرهنگی مختلفی در کنار آموزش مهارت های لازم زندگی برای نابینایان و کم بینایان برگزار می شود.

کریمی اظهار داشت: شیوه ارتباط با نابینایان و افرادی که دچار معلولیت هستند باید در دوران کودکی آموزش داده شود تا این افراد بتوانند راحت تر در اجتماع حضور داشته باشند و محدودیت جسمی به انزوای آنها منجر نشود.

همه نابینایان و کم بینایان تحت پوشش بهزیستی با توجه به شرایطی که دارند مورد حمایت هایی اعم ا ز مادی یا توانبخشی قرار می گیرند که در واقع  شرایطی یکسان برای همگان است اما در همین بین هستند کسانی که همت آنها برتری دارد بر تمام ناهمواری هایی که پیش پای جامعه معلولان قرا ردارد و خود پیش قدم می شوند تا کاری را راه بی اندازند . در تحسین این تلاش و این همت اگر وام های خوداشتغالی با هدفمندی بیشتری پرداخت شوند می توان امیدوار بود که هر یک نفری که از این جامعه ایجاد  اشتغال می کند حتی برای یک نفر این اقدامش قابل ستایش است که می تواند آغازی برای استقلال و وابسته نبودن به خانواده و یا هر کسی غیر از خود است.