ندای لرستان - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
اظهارات اخیر مدیرعامل شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی مبنی بر هیبریدی کردن چمن ورزشگاه آزادی بار دیگر موجی از تردید و پرسش را در میان اهالی فوتبال و کارشناسان ایجاد کرده است.
بازار ![]()
به گزارش روزنامه اعتماد، روز گذشته مدیرعامل شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی در رابطه با آخرین وضعیت بازسازی ورزشگاه آزادی گفت: چمن ورزشگاه آزادی هیبریدی خواهد شد. بخش عمده کارهای دوربینهای چهرهزن نیز انجام شده است و تا 10 روز آینده تاریخ دقیق بهرهبرداری ورزشگاه اعلام میشود.
محمدعلی ثابتقدم، مدیرعامل شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی در رابطه با چمن اظهار داشت: به سمت چمن هیبریدی حرکت خواهیم کرد، در امر واگذاری آن مناقصه عمومی برگزار میکنیم و فاز بهرهبرداری از 10 روز آینده انجام میشود. تعویض چمن باعث تعویق بهرهبرداری نخواهد شد. این اظهارات ثابت قدم واکنش جمعی رسانهها را به دنبال داشت و سوال اصلی این بود، هیبرید؟ چرا هیبرید؟ در شرایطی که تهران از نظر آب و هوایی یک منطقه معتدل محسوب میشود و عموما شرایط ایده آلی برای رشد چمن طبیعی فراهم است اصرار بر استفاده از فناوری هیبریدی که عمدتا در مناطق با آب و هوای متغیر یا سردسیر برای حفظ کیفیت در طول فصل به کار میرود نیاز به توضیح و توجیه بیشتری ندارد؟
فناوری چمن هیبریدی در واقع ترکیبی از چمن طبیعی و الیاف مصنوعی (پلیاتیلن) است که به هم بافته شده است. این ترکیب، مقاومت چمن طبیعی در برابر سایش و استفاده بیش از حد و شرایط نامساعد جوی را افزایش میدهد و پس از آسیب دیدگی به سرعت قابلیت ترمیم پیدا میکند. با این حال، هزینه نصب و نگهداری این نوع چمن به مراتب بالاتر از چمن معمولی است و نیازمند زیرساختهای فنی پیچیدهای است.
اما نکتهای که بیش از همه اذهان عمومی را مشغول میکند، سابقه اجرای پروژههای مشابه در کشورمان است. پروژه هیبریدیسازی چمن ورزشگاه یادگار امام تبریز که همین اواخر اجرایی شد و حالا تبدیل به یک شکست بزرگ شده به عنوان یکی از نمونههای شاخص این فناوری معرفی شده بود ولی پس از مدت کوتاهی با مشکلات جدی مواجه شد. این چمن برای نخستینبار در بازی آسیایی تراکتور مورد استفاده قرار گرفت و از همان موقع چنان کیفیت خود را از دست داد که تعجب همگان را برانگیخت.
گزارشها حاکی از آن بود که پس از تنها همان یک مسابقه کیفیت چمن بهشدت افت کرد تا تراکتوریها مجبور شوند بازیهای خانگی خود را به ورزشگاه دیگری (بنیان دیزل) با صندلیهای بسیار محدودتر و چمن ناآماده منتقل کنند. مسالهای که به گفته بازیکنان تراکتور باعث شده این تیم امتیازات زیادی را از دست بدهد.
این تجربه ناموفق اعتبار فنی اجرای این پروژهها توسط پیمانکاران را زیر سوال برد. مخصوصا بعد از ادعای عادل فردوسیپور در برنامه اینترنتی خود مبنی بر اینکه از طرف وزارت ورزش به مدیران و مقامات ورزشی توصیه شده بود با یک پیمانکار خاص برای اجرای چمن هیبریدی قرارداد بسته شود. در چنین شرایطی طبیعی است که پیش از اجرای چنین طرح پرهزینهای در بزرگترین ورزشگاه کشور نگرانیهایی جدی وجود داشته باشد.
ثابت قدم در بخش دیگری از اظهارات خود در مورد بالا بردن ایمنی سازه استادیوم آزادی گفت: تمرکز بر ایمنی هواداران در کنار بازسازی یک نکته مثبت تلقی میشود اما این سوال مطرح است که چرا پروژه بازسازی ورزشگاه آزادی از سالها پیش تاکنون همواره با وعدههای بزرگ و نتایج نامشخص همراه بوده است؟ ورزشگاه آزادی به عنوان نماد فوتبال ملی ایران سالهاست که نیازمند نوسازی اساسی بود و هر بار بحث بر سر جزییات فنی مانند نوع چمن یا سقف ورزشگاه به جای تمرکز بر یک برنامه جامع سردرگم باقی ماند تا بالاخره پروژه استارت بازیسازی آن را شاهد بودیم که البته هنوز قابل بهرهبرداری نیست و همچنان پیمانکاران و کارگران سخت مشغول کار هستند!
اطلاعیه اخیر شرکت توسعه و تجهیز شامل ارایه یک بیلان کاری و قول تعیین تاریخ دقیق بازگشایی ظرف 10 روز آینده شاید تلاشی برای ایجاد اطمینان است، اما برای افکار عمومی این اظهارات همچنان سوالبرانگیز است، چرا که در همین سه، چهار سال گذشته برای بار چندم است که چنین جملاتی را از زبان مدیران وزارت ورزش و شرکت توسعه و تجهیز میشنوند؛ کلماتی نظیر ایمنسازی، مقاومسازی، زیباسازی، مدرنسازی و... آن هم به صورت کلیگویانه. آن هم در حالی که این اظهارات باید شامل جزییات فنی دقیق در مورد انتخاب پیمانکار و نوع چمن مورد استفاده و برنامهریزی دقیق برای نگهداری بلندمدت باشد تا تکرار تجربه تلخ تبریز در پایتخت تکرار نشود. در نهایت هواداران فوتبال ایران منتظرند تا ببینند آیا اینبار پروژه چمن آزادی به سرانجام مطلوب میرسد یا این خبر هم مانند بسیاری از وعدههای پیشین، در بین پیچ و خمهای اداری و فنی گم خواهد شد.