بزرگنمايي:

ندای لرستان - زومیت / اختلال اضطراب فراگیر (GAD) نوعی وضعیت شایع سلامت روان است که در آن فرد اغلب نسبت به مسائل مختلف احساس نگرانی و اضطراب شدید می‌کند.
علائم اختلال اضطراب فراگیر (Generalized Anxiety Disorder) یا به اختصار GAD با نگرانی‌های روزمره متفاوت است. اضطراب گهگاه یک بخش طبیعی از زندگی است. بسیاری از افراد در مورد مسائلی مانند سلامت، پول، مدرسه، کار یا خانواده نگرانی دارند. اما افرادی که دچار اختلال اضطراب فراگیر هستند، نگرانی یا اضطراب شدیدی را به طور مکرر یا با شدت بیشتر نسبت به این موضوعات و سایر مسائل تجربه می‌کنند؛ حتی زمانی که نگرانی آن‌ها با وضعیت واقعی نامتناسب باشد.
علائم اختلال اضطراب فراگیر معمولاً شامل احساس مداوم اضطراب یا ترس است که در عملکرد روزمره فرد اختلال ایجاد می‌کند. این اختلال با نگرانی‌های گذرا یا اضطراب ناشی از رویدادهای استرس‌زا تفاوت دارد. برای افراد مبتلا به GAD، این احساسات اضطرابی ممکن است ماه‌ها یا حتی سال‌ها ادامه داشته باشند.
GAD به تدریج توسعه می‌یابد و معمولاً از اوایل بزرگسالی شروع می‌شود، اگرچه می‌تواند در هر سنی بروز کند. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به این اختلال هستند و برخی زنان ممکن است در دوران بارداری و پس از زایمان آن را تجربه کنند. با درمان و حمایت مناسب، افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر می‌توانند اضطراب خود را کنترل کنند و با مدیریت اضطراب کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.
اختلال اضطراب فراگیر چیست؟
اگر معمولاً بیش از حد نگران می‌شوید، حتی زمانی که دلیل مشخصی وجود ندارد، ممکن است به اختلال اضطراب فراگیر مبتلا باشید. اختلال اضطراب فراگیر به این معناست که فرد به‌طور مداوم در حال نگرانی است و نمی‌تواند این نگرانی را کنترل کند. متخصصان سلامت روان زمانی GAD را تشخیص می‌دهند که نگرانی‌ها در بیشتر روزها و به مدت حداقل 6 ماه ادامه داشته باشند. این اختلال اضطراب مزمن یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی در ایالات متحده است.
ممکن است نگرانی برای شما به یک امر عادی تبدیل شده باشد، به‌گونه‌ای که تصور کنید این بخشی از شخصیت شما است. نگرانی‌های رایج شامل سلامت، وضعیت مالی، خانواده یا کار هستند. همه‌ی افراد گاهی درباره‌ی این موضوعات نگران می‌شوند، اما اگر همیشه انتظار بدترین حالت را دارید، این نگرانی می‌تواند در زندگی روزمره‌ی شما اختلال ایجاد کند.
افراد مبتلا به GAD ممکن است هم‌زمان به اختلال روانی دیگری نیز دچار باشند مانند همراهی GAD و افسردگی که شایع است.
علت‌های اختلال اضطراب فراگیر چیست؟
اختلال اضطراب فراگیر می‌تواند در زمانی ایجاد شود که فرد نتواند به‌خوبی با استرس درونی خود مقابله کند. با این حال، علت GAD به شکل دقیق که چرا برخی افراد به این اختلال مبتلا می‌شوند و برخی دیگر نه، هنوز کاملاً مشخص نیست. تحقیقات نشان داده‌اند که نواحی از مغز که مسئول کنترل ترس و اضطراب هستند، در این اختلال دچار تغییر می‌شوند.
در برخی موارد، علائم اختلال اضطراب فراگیر ممکن است به عنوان عارضه‌ی جانبی داروها یا سوء‌مصرف مواد ظاهر شوند. این اختلال همچنین می‌تواند با برخی شرایط جسمانی (مانند پرکاری تیروئید) مرتبط باشد که باعث افزایش سطح هورمون‌ها در بدن می‌شوند و پاسخ بدن به تحریک‌ها را شدیدتر می‌کنند. عوامل استرس‌زای خانوادگی یا محیطی نیز می‌توانند باعث بروز GAD شوند. بیماری‌های مزمن و طولانی‌مدت نیز ممکن است موجب آغاز این اختلال شوند.
اختلال اضطراب فراگیر معمولاً علت مشخص و واضحی ندارد، اما برخی عوامل می‌توانند احتمال ابتلا به این اختلال را افزایش دهند. این عوامل عبارت‌اند از:
داشتن اختلال اضطرابی دیگر، مانند اختلال پانیک یا فوبیای اجتماعی
داشتن بستگان نزدیک مبتلا به اختلالات اضطرابی، افسردگی یا سایر اختلالات روانی
سابقه تجربه رویدادهای پراسترس یا تروماتیک، مانند خشونت خانگی، سوءاستفاده از کودکان یا قلدری
داشتن بیماری مزمن دردناک مانند آرتریت
سابقه سوءمصرف مواد مخدر یا الکل
مانند بسیاری از اختلالات روانی دیگر، علت اختلال اضطراب فراگیر احتمالاً ناشی از تعامل پیچیده‌ای بین عوامل زیستی و محیطی است، از جمله:
تفاوت در شیمی و عملکرد مغز
عوامل ژنتیکی
تفاوت در نحوه‌ی درک تهدیدها
رشد فردی و ویژگی‌های شخصیتی
عوامل خطر
زنان کمی بیشتر از مردان با اختلال اضطراب فراگیر تشخیص داده می‌شوند. عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به GAD را افزایش دهند:
شخصیت: افرادی که خلق‌وخویی خجالتی یا منفی دارند یا از خطر اجتناب می‌کنند، ممکن است بیش از دیگران در معرض ابتلا به این اختلال باشند.
ژنتیک: اختلال اضطراب فراگیر می‌تواند در خانواده‌ها دیده شود.
تجربه‌ها: افرادی که سابقه‌ی تغییرات مهم در زندگی، تجربه‌های آسیب‌زا یا منفی در دوران کودکی، یا رویدادهای ناخوشایند اخیر دارند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به GAD قرار بگیرند. ابتلا به بیماری‌های مزمن جسمی یا سایر اختلالات روانی نیز می‌تواند این خطر را افزایش دهد.
تفاوت بین اضطراب و اختلال اضطرابی چیست؟
اضطراب یک واکنش طبیعی به انواع موقعیت‌ها و رویدادهای زندگی است. اضطراب یکی از سیستم‌های هشدار داخلی بدن ما است که ما را از وجود خطر یا تهدید آگاه می‌کند و بدن را برای مقابله، فرار یا بی‌حرکت‌ماندن در برابر موقعیت خطرناک آماده می‌سازد.
مقداری اضطراب که قابل‌مدیریت باشد می‌تواند مفید واقع شود. مثلاً می‌تواند شما را ترغیب کند تا برای یک امتحان آماده شوید یا وظیفه‌ای را در محل کار به‌موقع به پایان برسانید. حتی رویدادهای خوشحال‌کننده مانند اسباب‌کشی یا جشن‌گرفتن موفقیتی مهم هم ممکن است باعث اضطراب شوند که این کاملاً طبیعی است و بخشی از انسان‌بودن است.
اما اضطراب زمانی تبدیل به مشکل می‌شود که بیش از حد، غیرقابل‌کنترل، و ناگهانی ظاهر شود. اختلالات اضطرابی مثل اختلال اضطراب فراگیر نوعی بیماری روانی هستند که تأثیر بزرگی بر زندگی فرد می‌گذارند. افراد ممکن است برای اجتناب از اضطراب، از انجام کارهای روزمره خودداری کنند. همچنین ممکن است علائم فیزیکی ناراحت‌کننده یا مشکلات جسمانی متعددی را تجربه کنند. بسیاری از افراد می‌دانند که اضطراب‌شان واقع‌بینانه نیست، اما احساس می‌کنند در دام افکار و احساسات خود گرفتار شده‌اند. اختلالات اضطرابی قابل درمان هستند و با درمان GAD با تکنیک‌های مدیریت اضطراب و روان درمانی GAD امکان‌پذیر است، اگر در مورد اضطراب خود نگران هستید، کمک گرفتن بسیار اهمیت دارد.
اضطراب طبیعی:
به یک موقعیت یا مشکل خاص مربوط است
فقط تا زمانی که آن موقعیت یا مشکل وجود دارد، ادامه دارد
با شدت موقعیت یا مشکل تناسب دارد
واکنشی واقع‌بینانه به یک موقعیت یا مشکل واقعی است
وقتی فرد دچار اختلال اضطرابی است:
اضطراب ممکن است بدون دلیل مشخص و به طور ناگهانی ظاهر شود
واکنش اضطرابی نسبت به یک موقعیت یا مشکل، بسیار شدیدتر از حد انتظار است
ممکن است فرد دچار اضطراب‌های غیرواقع‌بینانه شود، مثلاً ترس از شرایطی که احتمال وقوع آن بسیار کم است
اضطراب ممکن است مدت زیادی ادامه یابد، حتی وقتی که مشکل اصلی حل شده باشد
احتمال دارد فرد احساس کند که کنترل یا مدیریت اضطراب غیرممکن است
ممکن است از موقعیت‌ها یا چیزهایی که به‌نظرشان باعث اضطراب می‌شود، اجتناب کنند
مثالی برای درک بهتر تفاوت:
بسیاری از افراد کمی نسبت به پرواز با هواپیما دچار اضطراب می‌شوند که این واکنشی کاملاً طبیعی است. با این حال، اگر شغل‌شان ایجاب کند که سفر کنند، می‌توانند بدون مشکل سوار هواپیما شوند. اما فردی که دچار اختلال اضطرابی است ممکن است حتی نتواند به فرودگاه نزدیک شود، حتی اگر این کار باعث به‌خطر افتادن شغلش شود.
تفاوت GAD و حملات پانیک
اختلال اضطراب فراگیر ممکن است تشخیص دشواری داشته باشد. بسیاری از افراد تصور می‌کنند که حملات پانیک از نشانه‌های اصلی تمامی اختلالات اضطرابی هستند، در حالی که GAD معمولاً با حملات پانیک همراه نیست. در نتیجه‌ی این باور نادرست، فردی که دچار حملات پانیک نمی‌شود ممکن است تصور کند تنها «بیش از حد نگران است». این مسئله می‌تواند موجب شود که نگرانی‌های مداوم فرد نادیده گرفته شده یا کم‌اهمیت تلقی شود و در نتیجه تشخیص و درمان مناسب صورت نگیرد
همچنین اختلال پانیک و اختلال اضطراب فراگیر علائمی مشابه مانند نگرانی بیش از حد دارند؛ اما این دو، شرایط روانی جداگانه و متمایزی هستند:
اختلال اضطراب فراگیر
اختلال پانیک
نگرانی بیش از حد درباره‌ی رویدادهای روزمره زندگی
حملات پانیک مکرر
افکار نگران‌کننده‌ای که در عملکرد روزانه اختلال ایجاد می‌کنند
احساس غیرواقعی‌بودن (derealization) یا جداشدگی از خود (depersonalization)
مشکلات خواب، خستگی، گرفتگی عضلات
درد قفسه سینه، لرزش و تکان‌های ناگهانی
تحریک‌پذیری
نگرانی زیاد درباره‌ی حمله‌ی بعدی
احساس خالی شدن ذهن یا ناتوانی در تمرکز
تپش قلب شدید، تنگی نفس
مشکلات گوارشی
ترس از دیوانه شدن یا از دست دادن کنترل
علائم و نشانه‌های اختلال اضطراب فراگیر چیست؟
اختلال اضطراب فراگیر یا اضطراب عمومی ممکن است در خانواده‌ها به‌صورت ارثی منتقل شود، اما علت دقیق این اختلال هنوز ناشناخته است. تحقیقات نشان می‌دهند که GAD نتیجه‌ی ترکیبی از عوامل ژنتیکی، شیمی مغز، زیست‌شناسی و محیط است. محققان دریافته‌اند که عوامل بیرونی مانند تجربه‌ی یک رویداد آسیب‌زا یا زندگی در محیطی پراسترس می‌توانند خطر ابتلا به GAD را افزایش دهند.
نشانه‌ها و علائم اختلال اضطراب فراگیر چیست؟
علائم GAD در افراد مبتلا ممکن است موارد زیر باشد:
بیش از حد در مورد مسائل روزمره نگران باشند
در کنترل نگرانی‌ها یا احساس عصبی‌بودن مشکل داشته باشند
اغلب احساس تحریک‌پذیری یا «لب مرز» بودن کنند
بی‌قرار باشند یا در آرامش‌داشتن مشکل داشته باشند
تمرکز‌کردن برایشان دشوار باشد
در به‌خواب‌رفتن یا ادامه‌ی خواب مشکل داشته باشند، یا احساس خستگی مداوم کنند
دچار دردهایی مانند سردرد، درد عضلانی، دل‌درد یا تنش عضلانی شوند
لرزش یا پرش عضله داشته باشند
زیاد عرق کنند، احساس سبکی سر یا تنگی نفس داشته باشند
در بلع غذا مشکل داشته باشند
مدام نیاز به رفتن به دستشویی داشته باشند
علائم اختلال اضطراب فراگیر در بزرگسالان
در بزرگسالان مبتلا به GAD نگرانی‌ها معمولاً حول محور شرایط روزمره می‌چرخند، از جمله:
امنیت شغلی یا عملکرد کاری
سلامت جسمی
مسائل مالی
سلامت و رفاه فرزندان یا اعضای خانواده
دیر رسیدن
انجام کارهای خانه و مسئولیت‌های روزمره
علائم اختلال اضطراب فراگیر در کودکان و نوجوانان
نگرانی‌های GAD در کودکان ممکن است شبیه به نگرانی‌های بزرگسالان باشد، اما بیشتر در مورد مدرسه، فعالیت‌های فوق‌برنامه، دوستی‌ها و آینده تمرکز دارند. آن‌ها ممکن است با عدم قطعیت، ترس از اشتباه‌کردن، یا نگرانی درباره‌ی ناامیدکردن دیگران درگیر باشند. بسیاری از کودکان و نوجوانان مبتلا به GAD برای مدیریت اضطراب خود، به‌دنبال کمال‌گرایی می‌روند.
علائم در کودکان و نوجوانان
کودکان و نوجوانان ممکن است نگرانی‌هایی مشابه بزرگسالان داشته باشند، اما در مواردی نگرانی‌های آن‌ها ممکن است بیش از حد باشد، مانند:
عملکرد تحصیلی یا ورزشی
ایمنی و سلامت اعضای خانواده
وقت‌شناسی و به‌موقع بودن
حوادث فاجعه‌بار مانند زلزله، جنگ هسته‌ای یا بلایای دیگر
کودک یا نوجوانی که دچار نگرانی بیش از حد است ممکن است:
بیش از اندازه نگران پذیرفته شدن در جمع باشد
کمال‌گرا باشد
کارها را چندین بار انجام دهد چون بار اول بی‌نقص نبوده
زمان زیادی را صرف انجام تکالیف مدرسه کند
اعتمادبه‌نفس کمی داشته باشد
به دنبال تأیید و تحسین دیگران باشد
به‌طور مداوم نیاز به اطمینان خاطر در مورد عملکرد خود داشته باشد
اغلب از دل‌درد یا مشکلات جسمی دیگر شکایت کند
از رفتن به مدرسه یا حضور در جمع‌های اجتماعی اجتناب کند
در همه‌ی افراد مبتلا به GAD، علائم ممکن است در طول زمان نوسان داشته باشند و اغلب در دوره‌های پراسترس بدتر می‌شوند، مثلاً هنگام بیماری جسمی، امتحانات مدرسه یا درگیری‌های خانوادگی یا عاطفی.
تشخیص اختلال اضطراب فراگیر
زمانی که فرد به پزشک عمومی مراجعه می‌کند و علائم اختلال اضطراب فراگیر را گزارش می‌دهد، پزشک سوالاتی در مورد میزان نگرانی‌ها و علائم جسمی بیمار مطرح می‌کند. مهم است که بیمار با صداقت کامل درباره‌ی احساسات و نگرانی‌های خود صحبت کند، حتی اگر بیان آن دشوار باشد، زیرا این امر به تشخیص دقیق‌تر کمک می‌کند.
پزشک عمومی ممکن است اختلال اضطراب فراگیر را در صورت وجود علائم معمول این بیماری تشخیص دهد، به‌ویژه در شرایطی که:
فرد به‌طور مکرر درباره موضوعات مختلف نگرانی دارد،
احساس اضطراب بر زندگی روزمره تأثیرگذار است،
کنترل احساسات اضطرابی برای فرد دشوار است،
علائم اضطراب به مدت حداقل شش ماه به‌طور مداوم حضور داشته‌اند.
بیماری‌های هم‌زمان با اختلال اضطراب فراگیر
برخی از بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر ممکن است به بیماری‌های روانی یا جسمانی دیگری نیز مبتلا باشند، از جمله GAD و افسردگی، سایر اختلالات اضطرابی، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، دردهای مزمن، مشکلات قلبی یا افکار و رفتارهای خودکشی. همچنین، سوءمصرف الکل و مواد مخدر در این بیماران شایع است.
بازار
وجود چند اختلال همزمان می‌تواند روند درمان GAD را پیچیده‌تر سازد و این بیماران معمولاً نیازمند برنامه درمانی جامع و چندجانبه‌ای هستند که تمامی جنبه‌های سلامت روان آنان را پوشش دهد.
روش درمان اختلال اضطراب فراگیر چیست؟
درمان اختلال اضطراب فراگیر می‌تواند به کنترل و کاهش علائم کمک نماید، اگرچه ممکن است فرآیند درمان زمان‌بر باشد.
روش‌های درمانی اصلی که پزشک عمومی ارائه می‌دهد عبارتند از:
درمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه درمان شناختی رفتاری (CBT) که معمولاً با حمایت یک درمانگر به‌صورت فردی یا گروهی روان درمانی GAD را انجام می‌دهد.
داروی اضطراب فراگیر همان عمدتاً داروهای ضدافسردگی از نوع مهارکننده‌های بازجذب سروتونین (SSRIs) است.
ارجاع به تیم سلامت روان جامعه که شامل متخصصین متعددی است و می‌تواند برنامه درمانی جامع و فردی برای بیمار طراحی نماید.
برای رفع علائم اختلال اضطراب فراگیر معمولاً پزشک ابتدا توصیه می‌کند که بیماران درمان‌های روان‌شناختی را پیش از شروع دارودرمانی یا ارجاع به متخصص، تجربه کنند.
درمان اختلال اضطراب فراگیر
برای درمان GAD معمولا روان‌درمانی و دارودرمانی با هم انجام می‌شود
تصمیم‌گیری درباره‌ی درمان اختلال اضطراب فراگیر بر اساس میزان تأثیر این اختلال بر توانایی عملکرد روزمره فرد صورت می‌گیرد. دو روش اصلی درمان این اختلال عبارت‌اند از روان‌درمانی و دارودرمانی. در بسیاری از موارد، ترکیب این دو روش بیشترین اثربخشی را دارد. یافتن درمان مناسب ممکن است نیازمند دوره‌ای از آزمون و خطا باشد تا بهترین روش برای هر فرد مشخص شود.
روان درمانی GAD
روان‌درمانی که با عنوان گفتار درمانی یا مشاوره روانشناختی نیز شناخته می‌شود، فرآیندی است که در آن فرد با کمک درمانگر به کاهش علائم اختلال اضطراب فراگیر می‌پردازد. درمان شناختی رفتاری (CBT) به عنوان مؤثرترین شکل روان‌درمانی برای اختلال اضطراب فراگیر شناخته شده است.
روان درمانی GAD که معمولاً کوتاه‌مدت است، بر آموزش مهارت‌های مشخص برای مدیریت مستقیم نگرانی‌ها و اضطراب تمرکز دارد و به فرد کمک می‌کند به‌تدریج به فعالیت‌هایی بازگردد که به دلیل اضطراب از انجام آن‌ها اجتناب می‌کرده است. به این ترتیب، با پیشرفت در روند درمان، علائم اختلال اضطراب فراگیر بهبود می‌یابند.
دارودرمانی
چندین نوع دارو برای درمان علائم اختلال اضطراب فراگیر مورد استفاده قرار می‌گیرد که باید درباره‌ی فواید، ریسک‌ها و عوارض جانبی احتمالی آن‌ها با پزشک مشورت شود.
داروهای ضدافسردگی: داروهای ضدافسردگی از جمله مهارکننده‌های بازجذب انتخابی سروتونین (SSRIs) و مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی‌نفرین (SNRIs) به عنوان اولین خط درمان دارویی محسوب می‌شوند. نمونه‌هایی از این داروها عبارت‌اند از اس‌سیتالوپرام (Lexapro)، دولوکستین (Cymbalta)، ونلافاکسین (Effexor XR) و پاروکستین (Paxil, Pexeva). پزشک ممکن است داروهای ضدافسردگی دیگری نیز تجویز نماید.
بوسپیرون: داروی ضد‌اضطراب بوسپیرون ممکن است به‌صورت مداوم برای کنترل علائم اختلال اضطراب فراگیر تجویز شود. مانند سایر داروهای ضدافسردگی، معمولاً چند هفته طول می‌کشد تا اثرات آن به‌طور کامل بروز کند.
بنزودیازپین‌ها: در شرایط محدود و خاص، پزشک ممکن است بنزودیازپین‌ها را برای تسکین علائم اختلال اضطراب فراگیر تجویز کند. این داروهای آرام‌بخش عمدتاً برای کاهش اضطراب حاد و به‌صورت کوتاه‌مدت استفاده می‌شوند. به دلیل احتمال وابستگی، این داروها برای افرادی که مشکلات سوءمصرف الکل یا مواد مخدر دارند یا سابقه آن را داشته‌اند، مناسب نیستند.
زندگی با علائم اختلال اضطراب فراگیر
چگونه می‌توانم به خودم یا عزیزانی که دچار اختلال اضطراب فراگیر (GAD) هستند کمک کنم؟ روش‌هایی برای کمک به خود و حمایت از افرادی که درگیر اختلال اضطراب فراگیر هستند وجود دارد.
خودآموزی کنید
یکی از بهترین راه‌ها برای کمک به خود یا عزیزانتان که ممکن است با اختلال اضطراب فراگیر دست و پنجه نرم کنند، کسب اطلاعات است. بدانید نشانه‌ها و علائم اختلال اضطراب فراگیر چیست، درباره‌ی گزینه‌های درمانی مطالعه کنید و از تحقیقات جدید مطلع باشید.
در مورد احساساتتان صادقانه سخن بگویید
ارتباط برقرار کنید
اگر شما دچار علائم GAD هستید، با کسی که به او اعتماد دارید، درباره احساساتتان صادقانه صحبت کنید. اگر فکر می‌کنید دوستی یا عضوی از خانواده با این اختلال دست‌وپنجه نرم می‌کند، زمانی را اختصاص دهید تا نگرانی‌تان را بیان کرده و حمایت خود را به او نشان دهید.
زمان مناسب برای کمک گرفتن را بشناسید
اگر اضطراب شما یا عزیزانتان باعث مشکلاتی در زندگی روزمره شود، مثلاً در مدرسه، محل کار یا روابط اجتماعی، زمان آن رسیده که از یک متخصص کمک بگیرید.
مهربان و صبور باشید
با خود و دیگران مهربان و صبور باشید. هر پیشرفتی را، حتی کوچک، به رسمیت بشناسید و بدانید که مدیریت اختلال اضطراب فراگیر ممکن است همراه با فراز و نشیب‌هایی باشد.
چگونه می‌توانم کمک بگیرم؟
اگر نگران سلامت روان خود هستید، با پزشک عمومی صحبت کنید. او می‌تواند شما را به متخصصان روانی واجد شرایط مانند روانشناس، روانپزشک یا مددکار اجتماعی بالینی ارجاع دهد تا مراحل بعدی درمان اختلال اضطراب فراگیر را تعیین کنند.
درمان‌های مکمل
گروه‌های حمایتی
برخی افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی از پیوستن به گروه‌های خودیاری یا حمایتی بهره‌مند می‌شوند، جایی که مشکلات و موفقیت‌هایشان را با دیگران به اشتراک می‌گذارند. این گروه‌ها به صورت حضوری یا آنلاین در دسترس هستند. اما هر توصیه‌ای که از اعضای این گروه‌ها دریافت می‌کنید باید با احتیاط استفاده شود و جایگزین توصیه‌های درمانی پزشک نشود.
عادات سالم
پذیرفتن و عادت سبک زندگی سالم می‌تواند به کاهش اضطراب کمک کند، اگرچه به تنهایی جایگزین درمان نیست. تحقیقات نشان داده‌اند که انجام برخی تغییرات سالم روزمره، مثل کاهش مصرف کافئین و خواب کافی، می‌تواند در کنار درمان‌های معمول مانند روان‌درمانی و دارو، علائم اضطراب را کاهش دهد.
تکنیک‌های مدیریت استرس مانند ورزش، ذهن‌آگاهی و مدیتیشن نیز می‌توانند علائم اختلال اضطراب فراگیر را کاهش داده و اثر روان‌درمانی را تقویت کنند. برای آشنایی بیشتر با این روش‌ها، می‌توانید با یک متخصص سلامت روان مشورت کنید.
مقابله با اختلال اضطراب فراگیر
برای مقابله با اختلال اضطراب فراگیر، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
به برنامه درمانی خود پایبند باشید. داروها را طبق دستور مصرف کنید، جلسات درمانی را منظم دنبال کنید و مهارت‌هایی که در روان‌درمانی یاد می‌گیرید را تمرین کنید. استمرار در درمان، به ویژه در مصرف دارو، تفاوت زیادی ایجاد می‌کند.
اقدام کنید. با متخصص سلامت روان خود همکاری کنید تا بدانید عوامل ایجادکننده اختلال اضطراب فراگیر چیست و آن‌ها را مدیریت کنید.
رها کنید. نگرانی‌های گذشته را رها کنید؛ در لحظه حال تغییرات ممکن را ایجاد کنید و باقی را به جریان زمان بسپارید.
چرخه اضطراب را بشکنید. وقتی احساس اضطراب می‌کنید، پیاده‌روی سریع انجام دهید یا به سرگرمی مورد علاقه خود بپردازید تا ذهن‌تان از نگرانی‌ها منحرف شود.
با دیگران ارتباط برقرار کنید. نگذارید نگرانی‌ها و دیگر علائم اختلال اضطراب فراگیر شما را از عزیزان و فعالیت‌های لذت‌بخش جدا کنند؛ تعاملات اجتماعی و روابط حمایت‌گر می‌تواند اضطراب را کاهش دهد.
به گروه‌های حمایتی افراد مبتلا به اضطراب بپیوندید. در این گروه‌ها می‌توانید همدلی، درک و تجربه‌های مشترک را بیابید.
سخن پایانی
اختلال اضطراب فراگیر می‌تواند انجام کارهای روزمره را طاقت‌فرسا کند. حتی فعالیت‌های ساده‌ای مانند آشپزی یا بیرون‌رفتن از خانه ممکن است باعث اضطراب شوند. در پایان روز، استرس مداوم می‌تواند احساس خستگی شدید را به‌دنبال داشته باشد. اما نیازی نیست به‌تنهایی با این علائم کنار بیایید. یک متخصص سلامت می‌تواند به شما در یافتن راهکارهای مقابله‌ای و برنامه درمانی متناسب با نیازهایتان کمک کند. درمان می‌تواند شامل روان‌درمانی، دارو یا ترکیبی از هر دو باشد.
پیشرفت زمان‌بر است، پس باید با خودتان صبور باشید. شاید بلافاصله تغییری احساس نکنید، اما با دریافت حمایت، کم‌کم می‌توانید به احساس آرامش و حالت طبیعی‌تری بازگردید.